(ver)oordelen

Wat maakt het toch dat mensen elkaar denken te moeten (ver)oordelen? Je hebt toch geen idee wat er echt speelt bij iemand? Je mag best een mening hebben, maar is het nu echt nodig om die - uiteraard achter iemand zijn rug om - te delen? Ik verbaas me altijd over de tijd en energie die mensen steken in het vormen van een mening over een ander. En over de tijd die ze gebruiken om daar dan weer met andere over te praten. Ik vind het bijzonder knap dat deze mensen vervolgens ook altijd de oplossing weten of weten hoe het anders zou moeten. Weet je wanneer ik echt blij zou worden? Als ze dat dan ook eens tegen mij zouden zeggen, ben ondertussen wel benieuwd.

Toch maak ik me over deze ontwikkelingen wel serieus zorgen. Geen enkel kind wordt geboren met een oordeel over een ander. Kinderen zijn direct, ja, soms hard tegen elkaar, dat ook, maar het oordelen, dat wordt gevoed door ons als ouders. En jee wat zijn we er goed in, in dat veroordelen, en ook onze kinderen, onze maatschappij wordt er steeds beter in en we blijven het maar voeden.

Nu is het ook niet zo makkelijk dat als je zelf ervan bewust bent en je dus niet (hardop) oordeelt dat je kinderen dat dan ook automatisch niet doen. Nee onze kinderen worden niet alleen beïnvloed door wat wij als ouders zeggen maar ook door wat ze horen op straat, op school, bij andere thuis. Je moet dus bewust het gesprek over (ver)oordelen aangaan. Wat je aandacht geeft groeit en dat is in dit geval meer dan waar maar kan ook in je voordeel werken. Ik vraag mijn kinderen altijd om hun mening over anderen niet hardop te uiten. Om na te denken wat ze zouden voelen als zoiets tegen hen gezegd werd en hoe ze zichzelf voelen als ze negatief over een ander praten. Voel je je dan beter? Hoe zou het anders kunnen? Nu is het zeker niet zo dat mijn kinderen dus niet oordelen, in tegendeel een van de mooie kenmerken van ASS is eerlijkheid en oprechtheid. Zonder verborgen bedoelingen en helaas ook vaak zonder gevoel. Als de oudste hardop zegt dat die mevrouw voor de kassa wel echt heel dik is wordt hij boos aangekeken. En eigenlijk is hij alleen maar eerlijk (ze was ook echt dik) Toch leg ik hem uit dat je dit best mag vinden maar niet hardop hoeft te zeggen. De mevrouw gaat zich er niet beter door voelen en wat heb jij eraan een ander slechter te laten voelen.....

Deze opmerking kwam nog vanuit een kinderlijke, oprechte onschuld, wij volwassenen lijken er meer genoegen in te scheppen om te praten over wat andere allemaal fout doen, over hoe slecht andere ouders zijn in het opvoeden of hoe belachelijk het is dat ouders niet reageren als een kind al vloekend en tierend over het voetbalveld gaat....
Nu begeef ik me weer op glad ijs want inmiddels heb ik gemerkt dat ook kritisch zijn niet wordt gewaardeerd en je gevoel uiten persoonlijk wordt opgevat. Jammer dat er zo op wordt gereageerd in plaats van er lering uit te trekken. Hoe had het anders gekund? Is deze kritiek terecht?
Ook hier is het weer veel makkelijker om achter iemands rug om dit te veroordelen zonder beide kanten van het verhaal te hebben gehoord. Om te denken dat je weet hoe het zit en dus ook te kunnen oordelen.

Mijn reacties nu zijn het gevolg van een lang proces, van vallen en opstaan, van veel frustraties, verdriet, onmacht. Van het worstelen met mijn gevoelens, die van mijn kinderen en die van de maatschappij. Ik ben wie ik ben en ik ben er trots op. Ik kies voor geluk en als het even kan neem ik daar graag iedereen in mee. Gelukkig zijn is een keuze. Waar kies jij voor?

Go Fund Me

Zoals ik al eerder schreef is mijn mooie droom locatie verkocht, ik kan het nog steeds niet helemaal plaatsen maar ongetwijfeld komt er iets anders op ons pad. Misschien ook wel heel opportunistisch om zonder geld zoiets te willen. Maar ja, zoals je weet geloof ik niet zo in geld, eerder in liefde, delen en kansen.

Maar goed, gewoon stapje voor stapje is natuurlijk ook prima, eerst de benodigde opleidingen afronden en daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken want mijn spaarpotje is leeg. Door het stomme ongeluk waarbij we zelf geluk ongeschonden zijn maar die ons wel veel gaat kosten. Toch wil ik, kosten wat het kost nu niet stoppen, in november start Horse Boy Method 2 en die ga ik volgen, daarna de evaluatiefase waarvoor ik ook nog het e.e.a. nodig heb. Dus vraag ik toch maar weer om hulp, via Go Fund Me: https://www.gofundme.com/opleidingskosten-autisme-en-paarden

Alle beetjes helpen en ik ben ook al heel blij als je mijn blog en actie wilt delen. Ik geloof er namelijk in dat de paarden en autisme niet voor niets in mijn leven zijn, ik kan, mag en wil daar iets mee doen. Niet alleen voor mezelf maar omdat ik weet dat ik er anderen mee kan helpen. Help je mij helpen?

Zomaar meer dan een maand voorbij...

Tijd gaat inderdaad snel, het is alweer meer dan een maand geleden sinds mijn laatste post. De zomervakantie is voorbij, de scholen weer begonnen.

Genoeg verklaringen waarom het stil is geweest op mijn blog, inderdaad de zomervakantie die we helaas afsloten met een ongeluk op de snelweg waarbij we zowel de auto als de caravan zijn kwijtgeraakt. (gelukkig zijn we zelf in orde) De start van de middelbare school van de oudste, van speciaal naar regulier en van basis naar voortgezet....we waren voorbereid maar toch. De voornaamste misschien van alle verklaringen is het feit dat mijn droomlocatie verkocht is.. Ook mijn Go Fund Me actie heeft niet opgeleverd waarop ik hoopte. Hoewel de 2 donaties die ik kreeg nu meer dan ooit welkom zijn.

Met het kwijtraken van onze auto en caravan namelijk ook al ons geld verloren, dom, niet goed verzekerd maar ja das achteraf. Alle ideeën en opleidingen die ik nog wilde doen staan daarmee op losse schroeven. En dat terwijl ik meer dan eens ervan overtuigd ben dat ik de juiste weg op ben gelopen. Want ondanks het nare einde van de vakantie was de vakantie zelf in een woord geweldig. Onze oudste heeft zoveel overwonnen door iedere dag bij de paarden te zijn. Geheel vrijwillig stapte hij meer dan een keer per dag op én hij maakte vrienden waarmee we vele kilometers in het bos hebben afgelegd.

Paarden - Autisme - Passie alle ingrediënten zijn aanwezig met uitzondering van het nodige geld om mijn passie te kunnen volgen. En dat brengt me weer op geld, wat is het toch dat het zo'n belangrijke rol heeft? Geef ik het zelf deze hoofdrol? Hoe kan het dan anders? En durf ik alles overboord te gooien en de zekerheid van een inkomen los te laten?

In november start het tweede deel van mijn opleiding The Horse Boy Method. Nog geen idee hoe ik dat moet gaan betalen maar ik ga hem hoe dan ook volgen. Ondertussen blijf ik op zoek naar mensen om me heen die mijn passie delen en ook al gaat het nu even niet zo snel als ik graag zou willen ik kom er wel! Mijn Go Fund Me actie pas ik aan, het doel is nu wat kleiner maar niet minder belangrijk, mijn opleiding afmaken. De locatie ga ik ook vinden het wordt vast een nog mooiere (qua energie, ik zoek geen luxe)

Zoals ik zei, genoeg verklaringen maar dat is geen reden om te stoppen, ik ben er weer, volg je me nog?

GoFundMe. 100 redenen waarom dit niet lukt, ik heb maar 1 reden nodig dat het wel lukt. Passie!

Ik heb een wens, een doel een levensinvulling; alle kinderen de kans geven in hun eigen kracht te gaan staan en te groeien zodat zij een waardevolle bijdrage mogen leveren aan onze maatschappij.

Mijn hart gaat hierbij uit naar kinderen met autisme omdat, in mijn jarenlange zoektocht naar de juiste hulp en begeleiding, ik keer op keer heb gemerkt dat zij in de huidige maatschappij vergeten worden. Zij zullen ongetwijfeld niet de enige zijn echter heb ik het grote geluk dat ik alle kanten van deze speciale kinderen van dichtbij mag meemaken. Ik ben ervan overtuigd dat we door de juiste aanpak deze kinderen bestaansrecht geven in de maatschappij en we heel veel van elkaar kunnen en mogen leren.

Zonder iets af te doen aan de inzet, motivatie en wil van de leerkrachten in het basisonderwijs is het onderwijs de laatste jaren teveel bezig geweest met vernieuwen en veranderen waarbij voor mijn gevoel uitsluitend is gekeken naar het rendement en de resultaten van het geheel. Het individuele kind is hierbij vaak over het hoofd gezien. Passend onderwijs is de grootste flop ooit. Nog nooit zaten zoveel kinderen thuis omdat er geen plek is voor ze. Toetsen en resultaten, daar worden de scholen op afgerekend waardoor een kind wat net buiten de lijntjes kleurt eigenlijk niet zo welkom meer is. Of er wordt zolang geprobeerd het kind op een reguliere school te houden dat de hele basis verloren is en kinderen vaak ik groep 7 of 8 alsnog van school moeten.

Onze kinderen, onze toekomst, ons meest waardevolle bezit!

Gelukkig lijkt het op kleine schaal te veranderen, steeds meer staan scholen en docenten open voor een andere aanpak. Nieuwe inzichten en methodes die bewezen effectief zijn, soms zelfs wetenschappelijk onderbouwd. Maar….de scholen alleen zijn niet de oplossing. Ouders en scholen moeten samenwerken en ouders moeten naast hun drukke baan en vaak drukke sociale leven zich realiseren dat met het aangaan van het ouderschap ze een verplichting zijn aangegaan naar hun kinderen en de maatschappij. Waarom geven we ons wel 100% voor een werkgever, zijn we druk met het huishouden, sporten, sociale contacten en vergeten we wat echt belangrijk is….aandacht en investeren in onze kinderen. Daarmee bedoel ik niet het langs de voetballijn staan, rijden naar de sportclubs, feestjes, onze kinderen laten presteren en uitblinken.  Nee ik bedoel echt investeren, tijd maken, luisteren, kijken en voelen wat onze kinderen echt nodig hebben. Naar buiten, de natuur in, weg van alle prikkels.

Het is te makkelijk om te zeggen, dat is nu eenmaal de huidige tijd, onze kinderen spelen liever een game op de computer dan dat ze buiten spelen. Ja duh….die van mij ook, die hoef ik echt niet naar buiten te sturen met de boodschap “ga lekker buiten spelen” Bovendien is daar niemand want iedereen zit bijna achter een game.  Investeren is de sleutel, investeren in tijd, aandacht, activiteiten. In ons geval investeren in een pony. Iets wat overigens ook van mij een hele grote droom was, als klein meisje al. Helaas niet haalbaar voor mijn ouders en heel  lang had ik diezelfde overtuiging. Tot ik zag wat het deed bij mijn oudste, de nabijheid van paarden. Door andere keuzes te maken hebben we ruimte gecreëerd voor een pony en daarmee begon ook uiteindelijk mijn missie….

Het begon met het lezen van het boek, jaren geleden al “The Horse Boy” maar ook ik heb tijd nodig gehad om te wennen aan het nieuwe toekomstbeeld wat ongewild voor mij en mijn gezin was bepaald. Lang hebben we de oplossing gezocht in de “reguliere” hulpverlening, therapieën, ambulante begeleiding….. van alles om de kinderen te laten passen in de maatschappij. Alles gericht om de kinderen te veranderen omdat de maatschappij dat niet doet, wil, kan….? Achteraf realiseer ik mij dat er nooit is geprobeerd naar de kinderen te luisteren, te vragen wat ze nodig hadden te proberen hen tegemoet te komen. Ik herinner me nog de zorgboerderij waar ik de oudste moest

achterlaten en waar ik zijn vingers een voor een van het autoportier moest lostrekken omdat hij echt niet wilde. Maar de hulpverlening was van mening dat ik tot rust moest komen dus dat het beter was als hij daar naartoe ging. Beter voor wie? De dagen erna waren echt niet ontspannen en de dagen ervoor ook niet. En als je dan besluit dat je dit niet wilt voor je kind dan ben je eigenwijs en sta je niet open voor hulp….

Gelukkig is er altijd hulp, juist op het moment dat je het niet meer verwacht. Hij kon door een verandering in de zorgwet in 2015 toch naar een zorgboerderij waar ze zich voor 100% richten op kinderen met autisme, individuele begeleiding en heldere doelen. Eindelijk zag ik mijn kind tot rust komen. Daarvoor moest hij helaas wel eerst 2 basisscholen verslijten, overbelast thuiszitten en uiteindelijk op een school terecht komen die weliswaar goed voor hem was maar waar hij zich nooit echt heeft thuis gevoeld.

Eindelijk, na de diagnose in 2011 hadden we dus de rust gevonden die hij nodig had en had ik de rust gevonden die ik nodig had om te zien en voelen wat mijn rol en aandeel was in dit geheel. Waar mijn prioriteiten lagen en hoe ik zelf invloed had op de dingen die gebeurde.  Ik had een keuze, wat ga ik hiermee doen? Accepteer ik wat er is of ga ik verschil maken en kijken wat er mogelijk is? En hoe ga ik dat dan doen, wat kan ik doen?

Stoppen met werken is niet de oplossing, dat is niet het voorbeeld wat ik wil zijn voor mijn kinderen. Doen waar je hart ligt, loslaten van je ego en betekenisvol werk doen wel.  Dat is mijn missie, daar wil ik het verschil maken. Ik weet dat ik het kan, voel dat het binnen handbereik is om zowel mijn eigen kinderen als anderen te mogen helpen. Dus ben ik begonnen, met de opleiding “The Horse Boy Method” Je zou het boek zeker moeten lezen maar heel kort uitgelegd in mijn woorden: “Door de beweging van paarden de mogelijkheid scheppen om tot leren, communiceren en ontwikkelen te komen”. Dat is wat ik ga doen, voor mijn kinderen maar vooral ook voor de kinderen van de ouders die net als ik een paar jaar geleden voor een dichte deur stonden die niet open wilde. Totaal vastgelopen in de huidige maatschappij en zo onbegrepen…

Ik heb een heel ambitieus plan en ik weet dat veel mensen me zullen uitlachen of denken, ja, dat wil ik ook wel. Nou doe maar dan! Want als ik het kan, kan jij het ook, als het echt is wat je wilt. Laat je niet weerhouden door (het gebrek aan) geld, door aardse problemen maar geloof dat het kan! Ik geloof dat het kan, ik wil dat het lukt en ik ga bewijzen dat als je iets heel graag wilt, niet voor persoonlijk gewin, dat het binnen handbereik is.

Paarden en autisme lopen als een rode draad door mijn leven. Ik heb alle kanten ervan meegemaakt. Ik heb op de stoel gezeten van de betweter die dacht “Pff…lastig kind, alles draait om haar. Ze moet eens een schop onder d’r kont krijgen”. Ik was toen denk ik 26 jaar en dacht dit over mijn nichtje die (toen nog niet gediagnosticeerd) Asperger heeft. Overigens een geweldige jonge vrouw inmiddels met nog steeds Asperger maar ook heel veel lef, moed en doorzettingsvermogen. En ook nog steeds met een kort lontje, onredelijk gedrag en lastige momenten. Ze is wie ze is en dat is ok.

Ik was 30 toen ik, niet meer verwacht, voor de eerste keer zwanger werd en na 9 maanden moeder van een mooi jongetje. We waren in de wolken en namen de slapeloze nachten en de rusteloosheid van hem voor lief, wisten wij veel…. Al heel snel volgende zijn broertje en hadden we ons eigen, drukke gezin. Twee jongens zo dicht op elkaar gaf uitdagingen maar de problemen werden groot toen de oudste naar school ging. Na anderhalf jaar had hij zijn eerste school versleten en de diagnose Asperger gekregen.  Mijn “beloning” voor wat ik vroeger dacht over mijn nichtje.

Ik kan heel veel vertellen over wat er toen allemaal gebeurde, welke wegen we hebben bewandeld, adviezen hebben gekregen, in welke valkuilen we zijn gestapt en welke wanhoop we hebben gevoeld. Maar dat doe ik niet, ik vertel liever over de mooie momenten, de kennis die we hebben opgedaan en de mensen en dingen die hierdoor op ons pad zijn gekomen. Want de diagnose autisme is niet het eindstation, het is het begin van een pad vol hobbels en kuilen in een geweldig mooie omgeving zolang je daar af en toe maar naar kijkt.

Dit pad heeft me nu gebracht bij de overtuiging dat ik iets voor anderen kan betekenen zonder mijn eigen gezin tekort te doen, want dat is de eeuwig durende innerlijke strijd die ik voer met mezelf: het gevoel van tekortschieten op alle fronten en ik weet nu dat dit komt omdat ik niet doe wat ik echt wil en waarmee ik echt een verschil kan maken.

Mijn missie:

Samen met mijn gezin wonen en werken op een plek die zo mooi is en waar zo’n goede sfeer hangt dat groei hier mogelijk is. Ik heb hem al gevonden maar beschik niet over de middelen om het te kopen. Op deze plek met eeuwenoude bomen en begroeiing, ruimte en rust zullen veel dieren zijn die daar in vrijheid kunnen lopen en tegelijk toegankelijk zijn voor kinderen. Er zullen veel natuurlijke speelmaterialen zijn en het is er 100% veilig. De kinderen die hier komen vinden rust, ruimte en horen geen nee. Ze mogen hier zichzelf vinden en worden daarin niet beperkt.

Voor de gezinnen met kinderen met autisme bied ik daar “The Horse Boy Method” aan. Deze gezinnen gaan ervaren dat het anders kan, dat er groei mogelijk is en dat ze aan het begin van een uitdagend pad in een mooie omgeving staan. Ze ervaren dat ze zich niet meer hoeven te focussen op het pad maar kunnen genieten van de omgeving.

Om deze missie te kunnen beginnen heb ik hulp nodig omdat ik dat nooit zelf kan bekostigen. Het enige wat ik kan investeren is mijzelf (en mijn huis maar dat is niet zoveel waard) 100% inzet en motivatie. Daarom start ik met crowdfunding want naast de locatie heb ik ook diverse materialen nodig, geschikt(e) paard(en), harnachement etc. Het hoeft niet alleen in geld te zijn, ik kom net zo graag in contact met mensen die willen doneren in de vorm van goederen, dieren, locatie etc.

Ik moet ergens beginnen en dat doe ik zo. Alles wat er aan schenkingen binnenkomt zal ten gunste zijn aan de hulp aan kinderen met autisme. Ik geloof erin en ik hoop dat jij er ook in gelooft want alleen dan kunnen er mooie dingen gebeuren.

Noem me opportunistisch, noem me gek, noem me een dromer het is allemaal ok. Je zult alleen nooit kunnen zeggen dat ik geen lef, geen doorzettingsvermogen en geen geloof heb, want ik geloof er in, mijn gezin gelooft erin en als jij dit verhaal tot het einde hebt gelezen hoop ik dat jij er ook in gelooft. Nog meer hoop ik dan dat je me wilt helpen en dat je doneert, in welke vorm dan ook: Geld, ideeën, goederen, locatie alles is welkom.

Dank je wel voor je tijd, het kostbaarste geschenk wat iemand kan geven.

Liefs, Marielle

Een logische eerste stap....

Er komt nog veel bij kijken en op dit moment probeer ik een logisch stappenplan te maken. Want degene die mij kennen weten dat ik er altijd vol inga en het gevaar is nu dat ik verzand in mijn eigen ideeën en plannen. In mijn hoofd is het al klaar en heb ik gezien hoeveel mensen, kinderen, gezinnen ik blij kan gaan maken. In de praktijk zijn er natuurlijk nog wat "praktische" uitdagingen: locatie, geld, benodigdheden. Heb al verschillende crowdfunding sites bekeken, een oproep op Facebook overwogen voor een locatie, studies voor de benodigde papiertjes om straks ook als geregistreerd zorgaanbieder aan de slag te kunnen. Maar bij dit alles rijst de vraag....maar wat wil ik dan echt, uiteindelijk is de zoektocht begonnen naar "a way of life" voor mijn gezin, mijn kinderen. Hoe voorkom ik dat ik nu zo opgeslokt wordt door mijn plannen dat zij en hun behoefte naar de achtergrond verdwijnen?

Mijn diepste wens is om dit samen met mijn gezin op te bouwen, letterlijk en figuurlijk, steen voor steen. Nog steeds staat daar die mooie, compleet vervallen boerderij op die unieke locatie met alle juiste energie. Zie ik ons als gezin deze plek steen voor steen opbouwen en geschikt maken voor het werk wat op ons wacht: gezinnen helpen vanuit de Horse Boy Method en alles wat daar nog verder bij komt want echt, wat een mooi programma en wat een geweldige filosofie. Het kan toch niet zo zijn dat geld het enige is wat ons tegenhoudt? 1 miljoen bij elkaar crowdfunden is wellicht te hoog gegrepen maar zolang ik het niet probeer gaat het zeker niet lukken.

We beginnen in kleine stapjes, ik ga starten met het evaluatieproces maar ook daarvoor zal ik eerst op zoek moeten naar een geschikte locatie, paard, benodigdheden. Daar lopen al wat lijntjes voor die ik in de komende weken verder ga verkennen maar daarnaast zijn alle suggesties en is alle hulp welkom.
De zoektocht is begonnen: een veilige, natuurlijke omgeving om te kunnen werken, een geschikt paard, het juiste harnachement. Drie dingen op mijn verlanglijstje om te kunnen beginnen. Zie hiernaast toch nog maar eens hoe mijn droomplek eruit ziet.

The Horse Boy Method

Net thuis van een geweldig weekend. Ik kan moeilijk uitleggen wat ik heb gevoeld en ervaren. Nu nog dan want dit was slechts de bevestiging dat ik op het goede pad zit; dit is waarom ik deze blog ben begonnen. Dit is mijn passie, hier doe ik het voor. Alle puzzelstukjes op z'n plek. Tranen omdat ik voel welke kansen mijn kinderen hebben gemist (maar nu gaan krijgen) Hoop dat ik voor nog zoveel anderen een verschil kan gaan maken. En...alles wat ik intuïtief deed en opmerkte is nu ook (wetenschappelijk zelfs) verklaard. Zoveel kennis die ik in alle boeken die ik heb gelezen over autisme nooit heb gevonden. Waarom iets wel en niet werkt. Waarom voeding van belang is, waarom communicatie lastig is, waarom....zoveel waaroms waar ik nu daarom van kan maken. 

Het beperkt zich zeker niet tot kinderen met autisme, voor zoveel meer kinderen en ook volwassenen trouwens biedt dit kansen. En er is nog veel meer! Ik sta nu pas aan het begin en kan niet wachten om te gaan beginnen maar daarvoor heb ik alle hulp nodig die ik kan krijgen: Een locatie, geschikt(e) paard(en), materiaal etc. etc.

Eindelijk kan ik ook concreet om hulp vragen, gelijkgestemden zoeken, crowdfunding en nog veel meer. De details volgen, ik heb een heel vol hoofd nu waar alles eerst om de juiste plek moet zakken zodat ik goed begin maar wat heb ik er zin in!

Nog 4 nachtjes slapen....

Alweer een week verder. Een week waarin genoeg is gebeurd, en vooral, een week met leuke gesprekken, enthousiaste reacties en nog meer inzichten in de mogelijkheden. Kan niet wachten tot dit weekend en ik echt de allereerste stap kan gaan zetten, de eerste module van de "Horse Boy Methode" Dan kan ik van daaruit kijken welke logische volgende stappen ik kan gaan zetten. Mijn missie!


Natuurlijk blijf ik stiekem hopen op die mooie locatie waar mijn missie dan ook echt werkelijkheid gaat worden maar het is niet verkeerd om ook naar alternatieven te kijken en dat is wat ik nu aan het doen ben. Ook al lijkt het (voor anderen) een onmogelijke missie, ik geloof er heilig in dat dit is wat ik moet gaan doen, dus waarom zou het dan niet lukken.

Ondertussen zijn we natuurlijk ook nog een gewoon gezin met - zoals gebruikelijk tegen het einde van het schooljaar -  de nodige moeilijkheden. Tel daarbij op ook het afscheid van de basisschool, pubertijd etc. en je kunt begrijpen dat dit erg lastig is voor ons allemaal. Wat dat betreft was het een pittige week met genoeg onbegrip. Toch merk ik bij mezelf dat ik op steeds meer momenten terug naar de basis kan grijpen, de emoties de baas weet te blijven en daar ben ik best trots op. En ik weet nu dat ik dat ook gewoon hardop mag zeggen: Ik ben trots op mezelf!

Ik merk ook dat ik me makkelijker neerleg bij het kwijtraken van "vrienden". Zij die er echt toe doen komen op je pad tot het moment dat je elkaar niet meer nodig hebt. Blijven vasthouden is verspilde energie. Daarnaast besef ik dat 1x per jaar contact helemaal niet on-oprecht hoeft te zijn, het gaat uiteindelijk om de kwaliteit en niet om de kwantiteit. En, maar dat weet ik al langer, verwacht niet terug wat je geeft want hoe oprecht was jouw geven dan? Geef alleen dat wat je ook echt wilt geven, oprecht en zonder voorbehoud. Ik ben blij dat ik dankzij mijn mooie kinderen juist nieuwe mensen heb leren kennen en afscheid heb moeten nemen van anderen. Dat is groei, daarmee komen we verder. Ruimte creëren, nieuwe mensen, nieuwe inzichten. Nog 4 nachtjes slapen tot het eerste hoofdstuk begint.

Stilte voor de storm

Een paar dagen geen nieuwe blog gepost. Veel gehad om over na te denken. Gesprekken met verschillende mensen geeft ook verschillende inzichten. Die moet ik voor mezelf eerst weer even laten bezinken om te weten wat ik ermee wil doen, óf ik er wat mee moet doen en wat dat betekent voor mijn plannen. Loslaten...het is niet mijn sterkste kant en ik vind het lastig te bepalen wat ik echt los moet laten of wat ik anders vast moet houden. Mijn droomplekje....ik kan het maar niet van me afzetten. Blokkeert dat andere mogelijkheden of betekent het dat ik me daarin moet vast bijten? Lastige dilemma's.

Daarom focus ik me nu eerst op de opleiding. 6 juli start ik en ik ben zo benieuwd wat het me gaat brengen, wat ik ermee mag gaan doen en of dit inderdaad is wat ik zoek. Want hoe ik het ook bekijk, paarden en autisme spelen de hoofdrol in mijn leven. Beide zijn pas kort ook tegelijk in mijn leven maar het voelt alsof het zo heeft moeten zijn en dat nu het moment is gekomen dat ze beide op hetzelfde moment mijn aandacht krijgen.

Er is veel veranderd in de paardenwereld en soms bekruipt met het gevoel dat niemand op mij zit te wachten. Er zijn al zoveel inzichten, veranderingen in hoe we met paarden omgaan en manieren om paarden in te zetten, mee te werken en te trainen, wat heb ik dan toe te voegen? Welke bijdrage kan ik leveren, welk wiel moet ik opnieuw uitvinden? Ik merk dat ik dan weer teveel in mijn hoofd kruip en niet naar mijn gevoel luister. Wat kwam er op mijn pad, met welke reden, en wat kies ik om ermee te gaan doen? Mijn gevoel schreeuwt paarden en autisme, stom dat mijn hoofd dat dan toch af en toe nog overstemt. Dus....veel nagedacht gesprekken gepland en nu op zoek naar gelijk gestemden. Ik heb iets te bieden en ik weet dat er genoeg kinderen zijn die willen ontvangen. Als ik tijdens dit pad mijn kinderen kan bewijzen dat passie er wel degelijk toe doet en dat alles binnen handbereik ligt als je er maar in gelooft, dán heb ik mijn doel bereikt en daar ga ik voor.

Wie klimt in de boom?

Een onzichtbare "beperking" is en blijft lastig, maar toch: Vraag je aan een blinde beter uit te kijken? Verzoek je een dove beter te luisteren? Waarom verwachten we dan wel van onze kinderen met een prikkelverwerkingstoornis (autisme) om zich net als kinderen zonder deze beperking zicht te gedragen, te ontwikkelen en te integreren in de maatschappij. We bedachten braille zodat blinde kinderen konden leren lezen en schrijven. Er werden hulphonden opgeleid zodat blinde mensen zich zelfstandig konden bewegen. Er werd gebarentaal geleerd voor kinderen die doof waren en er werden zelfs medische hulpmiddelen ontwikkeld zodat ze wellicht toch iets konden horen. En ook heel belangrijk er kwamen én zijn speciale scholen voor kinderen die doof of blind zijn. Passend onderwijs of niet, ik heb nog geen reguliere school gevonden waar dove of blinde kinderen "gewoon" met het lesprogramma meededen. Toch proberen we de kinderen met autisme (overigens ook andere kinderen met een onzichtbare beperking als bijv. AD(H)D, ODD, NLD, DCD) een "gewoon" lesprogramma te laten volgen. Lukt het niet kunnen we er nog een pilletje in stoppen, lukt het dan nog niet.....tja.....eh......?

Passend onderwijs is in mijn ogen voor een groot deel van de kinderen uitgelopen op een totale mislukking. Dat heeft niets te maken met de wil of inzet van de leerkrachten, het past gewoon niet, het is geen onwil, ook niet van de kinderen maar sommige dingen vragen nu eenmaal een andere aanpak. Wanneer ontwikkelen we iets voor deze kinderen? Geen braille, geen gebarentaal maar een stimulerende omgeving waarin ze zich kunnen ontwikkelen en waarin ze gezien worden? Mijn droom dus :-)

Deze omgeving kan binnen de huidige aanpak nooit geboden worden op school alhoewel daar de oplossing ligt. Dat wil zeggen, de kinderen hebben leerplicht maar als het niet lukt op school worden ze net zo makkelijk naar huis gestuurd weet ik uit ervaring. Ik spreek dan ook liever van recht op onderwijs dan leerplicht. En als er dan recht op onderwijs is, waarom maken we dat dan niet passend voor alle kinderen en geven we ze wat ze nodig hebben? 

Mijn missie is niet om een school te beginnen en ik ga het wiel ook niet opnieuw uitvinden. Ik wil met mijn gezin wonen op een plek die voldoende stimulerend is om het beste in mijn én andere kinderen naar boven te brengen. Op deze plek zullen de kinderen met de inzet van paarden (mijn passie) gestimuleerd worden om te leren (wetenschappelijk bewezen) Daarvoor ben ik op zoek naar een locatie, buitenaf in een natuurlijke omgeving waar ruimte is om deze sessies aan te kunnen bieden. Het was denk ik al duidelijk dat ik niet beschik over de financiële middelen om dat gewoon even te kopen. Ik zou ook niet weten hoe ik het bij elkaar moet sparen maar dat is mijn missie en die gaat lukken!

We hebben prijs!

Jawel, we hadden prijs bij de Euromillions loterij!.... €1,50. Ok, blijkbaar is geld dus toch echt niet de oplossing (maar voor de zekerheid heb ik een euro bijgelegd en toch nog een lot gekocht) En ook één voor de trekking van de staatsloterij van 1 juli. Daar hebben we maar een vaderdag kadootje van gemaakt. Win-win toch....

Verder was het vooral weer een pittige dag met heel veel auti-momenten. Of misschien is het beter om te zeggen een auti-dag met een paar goede momenten. Na veel aandringen kreeg ik hem dan eindelijk toch even mee naar de boerderij. Op kraamvisite bij de kindjes van Zwartje. Had ik al geen overtuiging nodig van mijn missie, dan was dit wel weer het levende bewijs waarom ik dit doe. Van een boos, opstandig, gefrustreerd en verdrietig hoopje ellende naar even weer de rust. Konden we daar maar blijven want kort na thuiskomst was die rust alweer over helaas. Wel even tijd gehad om vast een ballonnetje op te laten daar over mijn missie. Wordt vervolgd!

Ook kwam er een spontaan idee voor een andere mogelijkheid om straks toch mijn missie te volbrengen en te gaan werken met paarden en kinderen, daarover later deze week meer, eerst even contact leggen met de makelaar. Tot slot, alsof een opleiding nog niet genoeg is wil ik eigenlijk ook gaan starten met een tweede opleiding, in september. Cranio Sacraal therapie bij paarden. Ingegeven door de "dingen" die ik zie, merk en voel bij onze pony, anderzijds om straks ook echt een praktijk te kunnen opzetten en daar een inkomen uit te genereren die kan helpen de gezinnen te helpen. Zo wordt mijn missie steeds duidelijker.

Van Droom naar Missie

Het blijft zo bijzonder hoe de juiste mensen op het juiste moment op je pad komen. Soms gaat een gebeurtenis zo in tegen alles waar ik in geloof dat ik even uit het veld geslagen ben. Omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat er mensen zijn die zo kortzichtig zijn. Die echt alleen in hun eigen belang denken en voor wie het niet uitmaakt wie ze daarmee raken. Die daarmee iets in gang zetten wat ze zelf niet eens kunnen overzien. Dan merk ik dat ik even die positieve flow kwijtraak wat dan ook direct weer zijn weerslag heeft op alles in mijn omgeving. Dan maak ik me boos en dat is een negatieve energie. Dan lig ik wakker en probeer weer terug te komen in de positieve flow. En weet je wat dan zo ontzettend mooi is...Het komt vanzelf op je pad!

Een simpel, gedeeld berichtje op Facebook waar ik op reageer. Wat vervolgens een chat veroorzaakt waar ik helemaal blij van word. Een ontmoeting waar ik nu al naar uitkijk met iemand met dezelfde dromen als ik en met zoveel raakvlakken. Het laatste restje negatieve energie is daarmee spontaan opgelost en de woorden voor deze blog komen als vanzelf.

Mijn droom heet niet meer mijn droom maar mijn missie! Ik voel aan alles dat ik nu door moet pakken, dat stap voor stap de juiste mensen op mijn pad komen en daarmee ook de oplossing voor de uitdaging die geld heet. Niet zozeer omdat die mensen voor geld zorgen hoor, maar wel door mijn overtuiging dat ik goed bezig ben. Focussen nu, stappen zetten, beginnen met een opleiding en vooral blijven geloven. "Mijn" locatie heeft nog geen bordje verkocht in de tuin.


Iemand attendeerde mij op de Euromillions loterij. Wie weet...niet omdat geld de oplossing is, alleen omdat het deuren kan openen. Maar geloof mij, de winst is voor de maatschappij! En die kan niet blijven zoals die nu is.

Missie: Een stem geven!

Soms vind ik het lastig om bij het begin te beginnen...er is zoveel wat ik wil, wat ik vind, wat ik denk dat beter kan. Ik werd zomaar moeder (nou ja niet helemaal zomaar als je mijn eerdere blogs hebt gelezen) en de eerste kwam zonder gebruiksaanwijzing, de tweede trouwens ook want beide jongens hebben dus, zoals we nu weten, een totaal andere "gebruiksaanwijzing". Blijkbaar werkt het zo dat als je als jonge ouders aanklopt wegens een "niet pluis" gevoel je standaard eerst een opvoedcursus krijgt aangeboden. Fijn hè, er wordt bij voorbaat al getwijfeld aan je capaciteiten als ouder. Alsof je nog niet onzeker genoeg bent!

Nu denk ik altijd dat ik best een goede opvoeding heb genoten met de nodige normen en waarden en ook heel belangrijk met de nodige grenzen. Dat en een hele stapel aan boeken, opvoedtips, ervaringsverhalen van anderen maakte dat, eigenwijs als ik ben, we daarvoor vriendelijk bedankte en we uiteindelijk via de huisarts, kinderarts bij (toen nog) Jeugdzorg (tegenwoordig CJG) belandde. Overigens niet eens voor de oudste maar voor de jongste. Dit resulteerde in ambulante begeleiding thuis, die even moest slikken vanwege alle picto's etc die wij al hadden hangen (Shit, hier waren dus geen makkelijke stappen te halen moet ze hebben gedacht) en al vrij snel tot de conclusie kwam dat het "opvallende" gedrag van de jongste werd veroorzaakt door de oudste. Toegegeven hij was tijdens haar eerste bezoek ook echt op z'n "auti-best" maar hé, toch wel erg makkelijk om hem dat in de schoenen te schuiven.

Om een lang verhaal kort te maken, zo kwam de oudste aan zijn - voor ons trouwens niet onverwachte -  diagnose: Asperger.
Of dat de uitdagingen met de jongste heeft opgelost? Eh....nee en een verklaring is het eigenlijk ook niet. Heeft hij last van het gedrag van zijn broer? Ongetwijfeld! Is hij gezien en gehoord nu? Absoluut niet!!! Over de jongste wil ik graag een keer vertellen maar voor nu is dit de uitleg voor het volgende, want uiteindelijk heb ik nog steeds die droom:

Mijn passie: Werken met paarden en kwetsbare jongeren. De inzet van paarden is bewezen effectief om jongeren leerbaarder te maken en de communicatie te verbeteren.

Mijn talent: Organiseren en communiceren. Coachen!

Behoefte: In een steeds drukker wordende maatschappij vallen deze jongeren tussen wal en schip. Het aantal diagnoses stijgt en de arbeidsdeelname van mensen met autisme is slechts 28%

Missie: Deze kinderen een stem geven en de maatschappij klaar maken voor deze kinderen die zo ontzettend veel te bieden hebben.

Samengevat: Mijn ervaring is dat er heel veel wegen naar Rome leiden maar dat de jeugdzorg teveel in hokjes denkt of erger nog aan de kosten. Terwijl investeren nú zijn rendement geeft later. Niet een alleen in geld maar vooral in gezien en gehoord worden, meetellen in de maatschappij.

Ik ga bewijzen dat het anders kan en dat we, als we luisteren naar deze kinderen, nog heel veel kunnen leren. We moeten ze daarvoor alleen eerst een stem geven!

Geduld is niet mijn sterkste kant...

De jackpot is niet gevallen! Nu was geduld al niet mijn sterkste kant maar ik ga zeker niet wachten of hij volgende maand wellicht valt. Nee, hoppakee, we gaan gewoon door. Op het moment gaat het allemaal niet zo snel als ik zou willen. Ingeschreven voor een opleiding maar nog geen antwoord, toch maar weer een mailtje gestuurd. Ondertussen ook een heel boekwerk over alternatieve vormen van financiering, interessant leesvoer! Ook leuk om te horen dat er best al wat mensen mijn blogs lezen en met tips komen.

Deze week enigszins aan huis gebonden door het herstel van Thomas - die zich ook stierlijk verveelt - dus kom ik niet verder dan lezen, mailen en plannen schrijven. Maar dat is ok, dan kom ik straks goed beslagen ten ijs. Overigens alle tips om een locatie te verkrijgen zijn welkom! Aan de ene kant heb je natuurlijk het vergaren van voldoende geld maar ik vraag me serieus af of er niet nog meer mogelijkheden zijn. Nogmaals ik wil dit niet eens voor mezelf dus hoef ook niet persé iets te "bezitten". Gebruiken, huren etc. ik sta overal voor open. Het wordt helaas een beetje een kip en het ei verhaal. Ik wil graag de opleiding doen en aan het werk gaan, maar daarvoor heb ik een locatie nodig. En wil ik een goed bedrijfsplan schrijven om mogelijk een lening voor een locatie aan te gaan heb ik cijfers van een bedrijf nodig. Die ik dus nog niet heb en ook niet kan beginnen zonder locatie. Lastig. Maar ik weet zeker dat we ook daar de oplossing voor gaan vinden.

Nu even verder verdiepen in het oprichten van een stichting, crowdfunding én anderen gaan betrekken bij mijn plan. Morgen meer!

Nog een nachtje slapen....

Nog een nachtje slapen. En misschien is ergens in Nederland iemand dan wel miljonair geworden. Iemand die misschien dacht, dat overkomt mij nooit. De trekking van de staatsloterij, daar heb ik het over. 17 miljoen euro.... moet je eens bedenken wat je daarmee kunt doen.....Met z'n allen vinden we het normaal dat dat geld naar 1 of misschien 5 personen gaat. Ik blijf het altijd raar vinden, mensen die geld hebben om een lot te kopen en dus geld genoeg hebben - en ja wat voor de een genoeg is is voor de andere te weinig - hebben kans op nog meer geld. Degenen die het goed zouden kunnen gebruiken omdat ze het niet breed hebben, hebben dus ook geen geld voor een lot en maken dus ook geen kans.

Daarmee ben ik weer aanbeland bij iets wat mij opvalt, hoe geld weer een allesbepalende rol speelt, het geeft je een kans of ontneemt je die, al naar gelang je geld hebt of niet. Geld maakt dus geld en wij denken veelal nog steeds dat geld gelukkig maakt. Ik ook trouwens, hoewel, niet zozeer dat geld want voor mijzelf heb ik niet zoveel nodig. Maar ik weet zeker dat als mijn droom uitkomt ik de gelukkigste persoon op aarde ben. Omdat ik dan elke dag mag doen waar ik in geloof en waar ik achter sta, namelijk het helpen, begeleiden en ondersteunen van een nieuwe generatie kinderen die kwetsbaar en tegelijk oersterk zijn.

Ik heb dus ook een staatslot en ik heb het universum gevraagd mij te steunen, doe ik wel vaker trouwens, maar geld is een dingetje waar ook daar de meningen over verdeeld zijn denk ik. Daarom wil ik benadrukken dat dit geld niet voor mij persoonlijk is, dat ik niet van plan ben er een mooi huis, dure auto, verre vakantie en dure spullen van te kopen. Degenen die mij kennen weten trouwens dat een groot huis niet aan mij besteed is...wie gaat dat allemaal opruimen en poetsen!? Dat geld investeer ik in mijn droom en daarvan gaan veel, heel veel meer mensen dan 1 of 5 personen van profiteren. Natuurlijk bestaat er ook een kans dat ik met mijn lot helemaal niets win. Dat betekent niet dat ik mijn droom dan opgeef, het zal dan hooguit iets langer duren en de kans op mijn mooie droomlocatie wordt dan echt heel klein. Maar goed, nog een nachtje slapen.....

Loslaten en leren

De laatste blog is van 2 dagen terug. Zeker niet stilgezeten in die tijd en daarnaast ook dingen ervaren die mij alleen maar meer overtuigen van het pad wat ik ben ingeslagen. Meer en meer merk ik dat er mensen in mijn omgeving zijn die direct of indirect te maken hebben met waar ik nu mee bezig ben en totaal anders in het leven staan dan ik. Gelukkig staan daar ook mensen tegenover met dezelfde energie en nieuwe mensen die ik ontmoet.

Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat je rijk wordt van delen. Niet rijk in geld, dat moge duidelijk zijn maar wel rijk in kansen, mogelijkheden en de invulling van ons leven. Ik deel om mensen te laten ervaren wat ik ook ervaar en ben dan soms ook helemaal uit het veld geslagen als mijn intenties heel anders worden ervaren of tegen mij gebruikt worden. Dat en het feit dat we gewoon even heel praktisch een ziekenhuisopname van de oudste hadden heeft deze 2 dagen stilte veroorzaakt.

Mijn droom dus en het pad wat ik ben ingeslagen. Ik heb al verteld over mijn 2 geweldige jongens, mijn (werk)ervaring en waar ik tot nu toe mee bezig ben geweest. In mijn droom komt alles samen en krijg ik de kansen en mogelijkheden om de reden dat alles uit het verleden op mijn pad is gekomen om te zetten in daadkracht, hulp en een verdere invulling van mijn leven. Dat en die energie kwam samen op die ene mooie locatie. Daar zou ik met paarden kinderen kunnen helpen aarden, leren, communiceren en tegelijk werken aan de groei van mijn eigen kinderen. Daar zou ik een bijdrage leveren om deze kinderen een plek te geven in de maatschappij en daar zou de maatschappij ook de mogelijkheid krijgen te leren van deze kinderen. En het zou niet afhankelijk zijn van geld, (zorg)indicaties of welke belemmerende factor dan ook. Het zou alleen gaan om hulp geven, hulp krijgen en een dagelijkse invulling van mijn leven en dat van mijn gezinnetje. Dat is namelijk mijn droom, dat we verder kunnen kijken dan de kosten, verder kunnen kijken dan het geld en tevreden zijn met "a way of life". In mijn droom heb ik de beschikking over een locatie met zoveel positieve energie, zoveel mogelijkheden, rust en ruimte dat ik met mijn huidige ervaring en de kennis die ik nog ga opdoen heel veel gezinnen kan gaan helpen. Gewoon omdat het kan en het goed is.

Er staat nog geen bordje te koop op die locatie, noch is mijn droom ervan afhankelijk. Ik ga dus gewoon door, heb me ingeschreven voor een opleiding en kan niet wachten mijn plannen te gaan delen. Daarnaast ga ik afscheid nemen van zaken en mensen die mij daarin belemmeren of die mijn bedoelingen anders opvatten. Dat vind ik best spannend, loslaten, maar het is wel nodig om andere dingen te kunnen vasthouden. Mocht je je trouwens afvragen waarom ik die geweldige locatie niet "gewoon" gekocht heb.... ik heb er het geld niet voor en toch laat ik me daardoor niet weerhouden. Ik weet zeker dat deze plek er gaat komen en dat de oplossing voor het gebrek aan geld komt. Ik heb namelijk meer te bieden dan ik tot nu toe doe maar bovenal hebben mijn kinderen dat en ik zal er alles aan doen om hen de mogelijkheden te geven een verschil te kunnen maken!

Droom je met me verder?

De eerste stap

Gelukkig zijn dromen niet te sturen...vannacht toch gewoon weer "gezien|" hoe mooi mijn plekje is. Die eeuwen oude bomen, de oude stenen en grond. Maar goed, feit blijft: ik heb op dit moment geen geld om deze locatie in ere te kunnen herstellen dus moet mijn dromen aanpassen. Ook hier frustreert het me weer dat geld dus alles bepalend is maar ook ik kan de wereld niet in 1 dag veranderen.

Mijn droom dus, laat ik daar iets meer over vertellen. Zoals ik al eerder schreef heb ik van alles al gedaan, verschillende functies bekleed en veel geleerd. Het mooiste wat ik heb bereikt is 2 geweldige kinderen op de wereld gezet. Zij zijn degene die me elke dag opnieuw laten zien hoe de wereld in elkaar zit. Een levensgrote spiegel waar ik niet altijd in zie wat ik zou willen zien. Maar soms krijg ik een glimp te zien van hoe het zou kunnen zijn. Als we ons kunnen los maken van dat wat we als waarheid aannemen; dat we afhankelijk zijn van een inkomen, van een dak boven ons hoofd, van eten op tafel en de noodzaak van een leuk sociaal leven. Van erbij willen horen en mee kunnen praten. Wat nou als dat helemaal niet meer belangrijk zou zijn? Als we vertrouwen hebben dat het ook anders kan?

Noem me maar een opportunist maar dat is het niet. Ik begrijp heus wel dat deze wens niet zomaar te realiseren is maar we kunnen wel een begin maken. Door elkaar te helpen zonder daar altijd iets tegenover te zetten. Belangrijker nog vind ik het om een zinvolle invulling aan ons leven te geven. Want stel jezelf eens de vraag: Doe je wat je doet omdat je het leuk vindt, omdat je er een leuk salaris mee verdient? Omdat je daardoor leuke dingen kunt doen, op vakantie kunt gaan en leuke spulletjes kopen? Is dat de reden dat je elke dag opstaat? Voor mij volstaat dat niet meer. Ik wil iets doen wat me elke dag een goed gevoel geeft, waarmee ik echt een verschil kan maken en waarmee ik een hele andere invulling kan geven aan mijn leven. Zoals ik al eerder zei denk ik dat alles wat op je pad komt daar komt met een reden. Mijn passie voor paarden, hoewel even op een zijpad geraakt nu weer helemaal aanwezig in mijn leven. Mijn geweldige kinderen met hun speciale behoeften, het feit dat ze bij ons terecht zijn gekomen. Dan kan het nooit de bedoeling zijn dat zij door derden worden "geholpen" en we afhankelijk zijn van de goodwill van ons kabinet of er "hulp" voor hen is (lang leve de jeugdwet)

Langzaam aan vallen alle puzzelstukjes op hun plek. De stappen die ik wil zetten zijn blijkbaar soms nog te groot en geld blijft nog even een struikelblok maar dat maakt niet uit. Door jullie deelgenoot te maken van mijn pad is er nog maar een kant op te gaan namelijk vooruit, als ik het kan, kan jij het ook. Morgen meer over de eerste stap die ik heb gezet, blijf je me volgen?

Verwachting bijstellen

Verwachtingen bijstellen, goh...voor mijn gevoel doe ik dat dagelijks, immers het loopt bijna nooit zo als ik hoop of verwacht. Vandaag is niet anders maar ik heb er nu toch wel een beetje - of eigenlijk veel - buikpijn van. "Mijn" plekje, mijn droomlocatie waar ik al jaren verliefd op ben is ineens verkocht. Nou ja nog niet officieel maar de vraagprijs is geboden dus....Mijn droomlocatie waar ik nog niet eens de kans voor heb gekregen jullie over te vertellen en wat dus de aanleiding voor deze blog is. Mijn droom - en die gaat nog steeds uitkomen - is om kinderen met ASS te kunnen helpen via de "Horse Boy Method" Daarvoor had ik deze locatie bedacht, niet voor mijzelf maar om vele anderen te laten profiteren van de ruimte, de sfeer, deze mooie plek met bomen van meer dan honderd jaar oud. De rust die er hangt, de mooie, helaas onbewoonbare boerderij die we steen voor steen in oude glorie zouden herstellen. En dat alleen al zou therapie zijn voor mijn gezinnetje.

Wederom heeft geld weer bepaalt wat wel en niet gaat lukken. Natuurlijk gun ik de personen die het hebben gekocht daar alle geluk. Ben ik ontzettend teleurgesteld dat die mooie, oude stenen met de grond worden gelijkgemaakt om er vervolgens een nieuw huis te bouwen (ik hoop van harte dat de bomen mogen blijven) maar zij hebben geld en ik niet.... Hoewel ik dit voor ogen heb gehouden heb ik het de afgelopen week zo vaak opgebouwd in mijn dromen, ben er elke dag een keer geweest en was ik er zo van overtuigd dat het zou lukken dat ik serieus buikpijn heb. Soort ongeloof ook, hoe kan dit nu....?

Ik weet zeker dat er nog iets mooiers op ons pad komt, dat moet wel alleen is geduldig zijn niet echt mijn sterkste kant. En ook nu zijn er weer de mensen die zeggen, tja...wat had je dan verwacht, dat gaat natuurlijk niet lukken.... je hebt er het geld niet voor. Dream Big, dat blijf ik doen, het gaat gebeuren. Dus morgen meer over het hoe en waarom en wie weet, de vraagprijs bieden is nog niet gekocht toch? 

Onbetaalbaar

De zorg in Nederland wordt onbetaalbaar en voor mijn gevoel zijn we de middeleeuwen nog niet ontgroeid. Daar waar je vroeger in een bepaalde klasse werd geboren en ook weer doodging is er tegenwoordig nog niet veel veranderd. Het lijkt allemaal om geld te draaien. Als er een ding is waar ik van overtuigd ben is het dat geld de oplossing niet is. Voor niets. Niet voor de armoede in de wereld, niet voor de honger, de oorlogen, de ziektes, de wereldvrede. Wij hebben geld de macht gegeven om bepalend te zijn. Bepalend voor wie?

We hebben er met z'n allen voor gezorgd dat geld een middel is geworden om te laten zien hoe belangrijk je bent, hoe belangrijk het werk is wat je doet en hoe belangrijk het is dat daar een passend huis, een passende auto en passende vakanties bij horen. Want tja....als je zo hard werkt hoort daar wel wat tegenover te staan. Zo werkt het in commerciële industrie maar bijvoorbeeld ook in de zorg en zelfs in het maatschappelijk belang. We kunnen niet terug want dan gaat de wereld failliet, de economie stort in en de productie loopt terug. En dat kan natuurlijk niet. We werken niet meer met een andere reden dan geld te verdienen om ons huis te betalen, te kunnen eten, te kunnen ontspannen, te kunnen betalen voor zorg die onbetaalbaar wordt. Het maakt ook eigenlijk niet uit hoe hard je werkt want wat je verdient wordt bepaald door je afkomst, je opleiding of soms zelfs door de familie waar je in geboren bent en de kansen die je hebt gekregen. En zo zijn we in een wereld beland waar we alles onbetaalbaar hebben gemaakt. Dat niet alleen. We hebben er daardoor ook voor gezorgd dat er overproductie is, we ongezond worden en onze planeet ongezond maken en er is niemand die een stap terug durft te doen want dat kost geld....

Nu heb ik niet zoveel wensen, slechts een...dat ik mijn jongens alles kan geven wat ze nodig hebben om een verschil te kunnen maken, zelfstandig te kunnen worden en dat ze zelf de juiste keuzes kunnen maken. En dan bedoel ik geen spullen (hoewel de oudste ervan overtuigd is dat al zijn problemen met een Xbox zijn op te lossen) en ik bedoel ook geen opleiding. Wat ik wil voor mijn kinderen is dat ze alle kansen krijgen die er zijn en dat het niet afhangt van ons salaris of ze die al dan niet krijgen.

Nu ben ik echt bijna aanbeland bij mijn droom. Bovenstaande is voor mij echter zo tekenend dat ik het hier vandaag bij laat. Morgen vertel ik je heel graag dat het kan, dat geld niet bepalend hoeft te zijn. Als je er maar in gelooft...

De beste therapie

Die droom dus...
Misschien is het voor de lezers van mijn blog toch handig als ik een etiketje plak: Autisme... Asperger om precies te zijn. Dat is de mooie eigenschap die onze oudste zoon heeft meegekregen. Hij ziet er net zo uit als jij en ik, hij praat (tenzij je heel goed oplet) ook net zoals jij en ik en hij kan ook reageren zoals jij en ik. Hij kan dat allemaal, maar dat gaat niet vanzelf en het lukt ook niet altijd.
Het heeft ons jaren aan onderzoeken en behandelingen gekost om te zijn waar we nu staan. Naast veel geld heeft het vooral ook veel frustratie opgeleverd. Hadden we eindelijk een behandelmethode die aansloeg dan werd dit niet vergoed, prima betalen we het zelf. Maar dan stonden we weer niet open voor de hulp. Huh...want? We kozen toch juist voor wat goed voelde voor onze zoon?
Nog erger vond ik het als er een hulpvorm was die we niet konden betalen of vergoed kregen. Weten dat er hulp was maar het niet krijgen. Daarin zijn we niet de enige, dat is het "zorgstelsel" in Nederland.

Ondertussen groeide ook onze jongste zoon niet op "volgens de boekjes". De makkelijkste verklaring was dat dit veroorzaakt werd door het gedrag van zijn broer. Dat vonden althans de hulpverleners want een verklaring moest natuurlijk wel gevonden worden. Sensorische-integratie stoornis, hypermobiel, ADD/ADHD, dyslexie en toch ook wel wat kenmerken van ASS. De oplossing voor hem hadden ze overigens zo gevonden. Een pil en als zijn gedrag dan veranderde konden ze een definitieve diagnose stellen... ja dààààg.
In die periode "mochten"  beide jongens wel naar een zorgboerderij maar we moesten wel ieder jaar uitleggen waarom en meer dan eens werd ons verzoek in eerste instantie afgewezen om later alsnog toegewezen te worden. Vermoeiend. Ook was de zorgboerderij helemaal niet passend, groepsbegeleiding voor iemand die zeer snel overprikkeld raakt, we hadden er meer last dan lol van.
Pas sinds een goeie 2 jaar zit Thomas en sinds 1 jaar ook Joris op een zorgboerderij die wel passend is en die meer doet dan de ouders ontlasten en daadwerkelijk met de jongens aan het werk gaat. Ontzettend veel respect voor de begeleiders daar.


Zelf zaten we ook niet stil en na alle wisselingen in therapeuten en begeleiders kochten we onze eigen therapeut. Hij heet Casanova, is inmiddels 8 jaar jong en heeft al meer bereikt in dat ene jaar dan alle therapeuten in de 5 jaar daarvoor.
Casanova is een pony en de beste therapeut die er is.

Wie zijn wij?

Misschien moet ik eerst iets meer vertellen over ons mooie gezinnetje en hoe ik hier zo ben beland.
Zal het proberen kort te houden maar pfff...als ik erover nadenk is de weg wel heel lang geweest om te komen waar we nu zijn.

Ik heb een droom, nog steeds die ene hele grote droom en die droom wil ik leven. Als stadmeisje geboren woon ik inmiddels al ruim 20 jaar in een mooi dorp op het platteland. Toen ik hier net woonde, ik was amper 20 jaar, wist ik één ding zeker, werken wil ik hier niet, ik wil kunnen groeien, carrière maken, iets betekenen....

En dat heb ik gedaan. Ik heb veel gewerkt, hard gewerkt, mooie dingen gezien en meegemaakt, veel mensen leren kennen. Ik ben blijven leren, heb me ontwikkeld en bij iedere werkgever die ik had werd ik gewaardeerd en geprezen om mijn werklust, loyaliteit en gedrevenheid. En ondertussen kreeg ik ook een gezinnetje, 2 mooie jongens werden kort na elkaar geboren een compleet en gelukkig plaatje, toch?

Het onverwachte moederschap - er werd ons verteld dat een spontane zwangerschap voor ons uitgesloten was - overviel ons. Overviel ons in die zin dat we het zagen als een groot geschenk, dat wat de knappe doktoren als onmogelijk hadden gezien werd ons spontaan in de schoot geworpen, letterlijk en figuurlijk. Wat een geluk, wat een rijkdom en dat die rijkdom ons nog geen 6 maanden later weer ten deel viel was natuurlijk helemaal geweldig. Als kersverse ouders wisten wij natuurlijk niet wat "normaal" was en met veel geduld en ook vaak met wanhoop hebben we de eerste maanden een vaak ontroostbaar jongetje geprobeerd in slaap te krijgen, in ieder geval iets langer dan 3 uur achter elkaar. En eigenlijk pas met de komst van onze 2e begrepen we dat 3 uur slaap echter elkaar niet "normaal" was. Terwijl zijn jongere broertje heerlijk sliep was de oudste schijnbaar altijd ongelukkig. Maar hé...ons hoorde je niet klagen, dit was toch wat we wilde en wat we tegen alle verwachtingen in zomaar hadden gekregen. Dit was het pad wat we wilde bewandelen zelfs toen ons werd gezegd dat het onmogelijk was dus nu dit pad zich aandiende gingen we er zeker overheen.

Makkelijk...? Nee, maar wat zijn we erdoor gegroeid en wat hebben we er veel van geleerd. Prioriteiten stellen bijvoorbeeld, en mensenkennis, héél veel. Hoe hard de maatschappij is en hoe "oneerlijk" het soms is als je een "onzichtbare" beperking hebt. Beperking vind ik trouwens een naar woord, voor mij is het geen beperking maar juist een toevoeging. De kunst om de details te zien, de kracht om eerlijk te zijn. Het lef om zwart / wit te zijn in een grijze wereld. Los te komen van een labeltje en te zijn wie je bent.

Dat zijn wij dus, een mooi gezin met 2 geweldige jongens die net buiten de lijntjes kleuren maar jee.....wat kleuren zij de wereld mooi.

Morgen zal ik je wat meer vertellen over mijn droom, maar nu weet je vast dat het niet een droom voor mij is en mijn droom is inmiddels al lang ONZE droom.

Gelukkig zijn is een keuze, daar ben ik van overtuigd. Net zo goed als ik ervan overtuigd ben dat alles wat op je pad komt daar komt met een reden. En dat de keuzes die je maakt jouw pad vormen.
Bovenal geloof ik dat je invloed hebt op wat er op je pad komt en dat je daar wel degelijk sturing aan kan geven. Het allerbelangrijkste;  ik geloof, ben ervan overtuigd dat alles wat je wilt binnen handbereik is.

Ik heb een droom, een hele grote droom die heel makkelijk te verwezenlijken is met geld, veel geld. Een paar ton, misschien een miljoen....in ieder geval veel geld. En dat heb ik niet.
Toch weet ik zeker dat mijn droom gaat uitkomen. Misschien niet direct op de manier die ik voor ogen heb, misschien komt er eerst een zijweg op mijn pad maar ik weet het zeker, het gaat gebeuren!
Ik weet ook zeker dat het niet zo werkt dat ik dan nu rustig kan afwachten wat er dan op mijn pad komt, ik zal er hard voor moeten werken, erin geloven, mensen betrekken, deelgenoot maken van mijn droom.

Deze blog is de eerste stap en stap voor stap neem ik je graag mee in mijn droom. Ik hoop zelfs dat je gaat bijdragen aan het verwezenlijken van mijn droom. Dat je mijn droom (en mijn blog) zult delen en dat het ook zal bijdragen aan het verwezenlijken van jouw droom, van jouw geluk.

DreamBig!
Liefs Marielle