Eerste blog van 2020

2020, de eerste maand zit er bijna weer op. Mijn goede voornemen om weer vaker iets te posten is nog niet echt gelukt. Ik ben ook van mening dat een post iets moet betekenen, iets met je doen en niet "omdat het zo hoort"

Dat is op dit moment ook echt wel mijn ding "omdat het zo hoort" Wat hoort zo? En wie bepaalt dat dan?

Gisteravond een klein drama met de jongste, hij liet een ijzeren dumpbell op zijn teen vallen. Brullen, een dikke blauwe teen, grote bloeduitstorting onder zijn nagel maar zover mijn "doktersoog" kan beoordelen niets gebroken. De hoe en waarom doet er niet toe maar het was in ieder geval aanleiding voor groot verdriet "Ik kan ook niks" "Alles gaat fout" "Ik doe nooit iets goed". Vervolgens werkelijk de halve nacht - tot 03.30u ik hem bij mij in bed heb gelegd - brullen, kermen, huilen. (houd nu al mijn hart vast als hij ooit iets breekt wat me overigens verbaasd dat nog nooit is gebeurd gezien zijn "onhandigheid")
Maar goed, uiteindelijk wordt het toch gewoon ochtend en moet er iets gebeuren, school of niet? Zoals ik al zei, een breuk zit er niet en mijn motto is altijd proberen. Ging niet vanzelf en had best wat overredingskracht van mijn kant nodig maar hij is gegaan. En aangezien ik zojuist een appje kreeg dat hij misschien toch wel gewoon mee wil naar het uitje van de ponyclub vanavond denk ik dat mijn gevoel juist was.

Maar dan, er was er natuurlijk nog een thuis die het wel een goed idee had gevonden als we ons samen hadden ziek gebeld, dan zou hij wel voor zijn broertje zorgen. Eigenlijk had ik deze ongebruikelijke broederliefde moeten koesteren, ware het niet dat ik weet dat de praktijk toch iets anders zal zijn. Echter kon ik wel aan alles merken, niet alleen vanochtend maar al de hele week, dat de emmer meer dan vol zit. Zijn na de Kerstvakantie hervonden motivatie voor school en de docenten neemt weer zienderogen af net als zijn cijfers die weer een duik nemen. Niet omdat hij zijn best niet doet maar omdat het gewoon zoveel vraagt van hem.

En daar komt dan het conflict met mijzelf. Ook hem heb ik naar school gestuurd. Omdat thuisblijven nu eenmaal niet mag. Niet mag van de leerplicht, omdat het nu eenmaal zo hoort, omdat je gewoon naar school moet....
Ik merk dat ik steeds vaker mijn gevoel negeer en doe "wat er hoort" terwijl het niet ok voelt. Ik had hem graag thuisgehouden vandaag omdat ik kon merken aan alles dat hij het nodig had. Ik heb het niet gedaan. Waarom niet?

Deze week kreeg ik een e-mail, maakt niet zoveel uit van wie en waarom maar het voelde wel alsof ik tekort schoot als ouder. Dat ik niet genoeg grenzen aangaf en dat ik mijn kinderen beter moest aangeven dat niet alles wat je wil ook kan.  Daar heb ik van wakker gelegen, kritiek. Iets waar ik nog steeds slecht mee kan dealen als het onterecht voelt. Misschien ziet het er voor de buitenwereld niet zo uit maar ik probeer juist mijn kinderen duidelijk te maken dat het leven bestaat uit het maken van keuzes, luisteren naar je gevoel, in durven gaan tegen de stroming, op komen voor jezelf. En natuurlijk is het nooit mijn bedoeling om daar iemand mee te benadelen. Ik volgde op dat moment mijn gevoel en dat pakte dus anders uit dan ik zag aankomen.

Wat ik met deze blog wil zeggen is dat ik steeds meer te maken krijg met kinderen en situaties die anders zijn dan dat "het hoort" die iets anders vragen dan "omdat het nu eenmaal moet" . En steeds vaker merk ik dat we daar in onze maatschappij gewoon niks mee kunnen. We moeten ons nu eenmaal aan regels houden, in het grote belang denken en vooral ruim van te voren plannen zodat we weten waar we aan toe zijn. Maar wat nu goed lijkt om volgende week te doen kan volgende week ineens anders zijn en niet meer goed voelen. Moeten we dat dan negeren?

Ik vind het een lastig onderwerp. Mijn gevoel staat haaks op mijn verstand die weet "hoe het hoort". Vanochtend heb ik de jongste naar school gestuurd met de overtuiging dat hij, om te geloven in zichzelf, zijn grenzen op moet zoeken en soms letterlijk en figuurlijk door de pijn heen moet gaan. Vanochtend heb ik de oudste naar school gestuurd met buikpijn. Met het gevoel dat ik iets van hem verwacht dat op dit moment teveel is maar dat er niemand is die het ziet....

Toen ik in november mijn werk opgaf omdat de situatie onhoudbaar was heb ik geluisterd naar mijn gevoel en dat voelde en voelt goed, ondanks de kritiek "goedbedoelde" adviezen en onzekerheid. Nu weet ik dat het mijn tijd is om met mijn kennis en ervaring andere mensen en vooral ook kinderen te helpen. (www.helpfulhorse.nl) Ondertussen dwalen mijn gedachten steeds naar mijn eigen 2 bijzondere kinderen. De jongste die vandaag zichzelf overwonnen heeft, de oudste die vandaag teveel van zichzelf gegeven heeft.....Ik heb wel gedaan "wat hoort" maar niet geluisterd naar mijn gevoel

Daar zijn we weer!

Grappig dat mijn laatste post was dat de tijd snel gaat en het vervolgens 9 maanden later is voor ik weer iets post. 9 maanden later, ik realiseer me dat nu ik dit aan het typen ben, en eigenlijk is het wel een mooie symboliek. 9 maanden, de duur van het ontstaan van een nieuw leven. Het ontstaan van iets wat daarvoor nog niet tastbaar was.

Feitelijk is dat wat er is gebeurd in de afgelopen 9 maanden. Er is iets ontstaan wat nog niet tastbaar was en nu wel: Helpful Horse! Mijn droom, mijn passie is nog altijd onveranderd en hoewel ook de volgende "droomlocatie" aan mijn neus voorbijging is het goed om even stil te staan bij wat er allemaal wél op mijn pad is gekomen in deze 9 maanden:

Een geweldige plek waar onze Cas nu staat : Bruers Sporthorses op nog geen 2 km bij ons huis vandaan
Geweldige mensen daar die mij, maar vooral mijn 2 jongens, kansen geven die beter zijn dan ik ooit had kunnen voorstellen
Een geweldige mooie plek waar ik ook echt met coachen aan de slag kan, en dus ook ben gaan doen
Inschrijving bij de KvK op 1 april 2019: Helpful Horse
Druk met de opleiding aan de "Academie voor Paard- en Lifecoaching" en mijn diploma gehaald met een cijferlijst die mijn mentor van de middelbare school eindelijk trots zou maken (zie je wel Mnr. Vernell dat paarden ook iets goeds brengen)

Al met al ben ik steeds dichter bij mezelf gekomen en zijn er ook andere energieën gaan stromen..... en gestopt. Mijn vaste baan bij Den Heuvel is tot een einde gekomen. Het beleid strookte niet meer met mijn inzichten en dan is het beter voor iedereen om afscheid te nemen zodat de energie die ik erin heb gestopt door een nieuwe bevlogen beheerder verder kan groeien.
Hierdoor is er tijd en ruimte gekomen voor Helpful Horse, maar vooral ook voor mijn 2 jongens, pubertijd en autisme, inmiddels mijn draai wel weer gevonden maar net als je denkt dat je alles op de rit hebt... Pubertijd!

De overgang naar de middelbare school van de jongste en de 2e klas voor de oudste zijn pittig. Reden te meer om al mijn energie nu te stoppen in zaken die helpend zijn, voor mij, voor de jongens en voor de vele andere kinderen en ouders die precies weten wat ik bedoel.

Ik ben klaar voor weer een nieuw hoofdstuk, lees je weer met me mee?

Tijd gaat snel en staat stil

Gekke titel eigenlijk, aan de ene kant gaat de tijd snel, het loopt alweer tegen het einde van februari. Aan de andere kant staat de tijd stil. Ik wil vooruit maar het lijkt wel of ik bij elke 3 stappen vooruit er weer 2 achteruit wordt geduwd. Voor iemand met mijn ongeduld een beproeving...
Inmiddels weet ik wel dat ik dan waarschijnlijk te snel wil en dat er iets anders is waar ik eerst aandacht aan moet geven. Kortom mijn hoofd en gevoel zijn weer eens in conflict. Ik wéét wel dat ik naar mijn gevoel moet luisteren maar in mijn hoofd weet ik zo goed wat ik wil én wat de oplossing is voor de uitdagingen van de afgelopen weken.

Daarom is het ook weer even wat stiller geweest, geen energie om te schrijven, niets wat ik de moeite waard vond om te delen. Stil verdriet om de uitdagingen van de oudste...oh wat gun ik hem iets anders. Hij is zelf echter zijn grootste vijand op dit moment en ik weet dat ik niet anders kan dan hem zijn eigen fouten laten maken maar oh wat is dat moeilijk.

Binnenkort verhuist Cas naar Alphen. Liever zou ik zelf verhuizen maar goed we moeten ergens beginnen toch. Zo is hij in ieder geval vast in de buurt en als het zo moet zijn verhuizen wij ook nog naar die ene bijzondere plek. Dan krijg ik alle tijd om mijn jongens en zoveel andere kinderen op weg te helpen. Want dat is nog steeds mijn doel, mijn wens, mijn droom.

Alweer even geleden schreef ik dit gedicht, laatst zat het weer in mijn hoofd toen ik wakker werd, misschien nodig om weer eens te delen:

Ik raap de scherven bij elkaar

en droog je stille tranen

terwijl de mijne blijven stromen

uit een moe gestreden hart

Voorzichtig lijm ik je vertrouwen

en geef het aan je terug

Vol barsten, deuken en met gaten

maar ook met liefde, hoop, geluk

Als de wereld eens zou kijken

naar de jongen die ik zie

Zal jouw vertrouwen dan nog werken

durf jij je dan te laten zien

Tot dan lijm ik de scherven

en geef je alles wat ik heb

Vol trots zal ik je volgen

op de jouw gekozen weg

Binnenkort meer want er zijn nog wel wat leuke nieuwtjes in het vooruitzicht!

Bedankt voor het lezen en delen wordt nog steeds op prijs gesteld.

Merci

Soms heb ik gewoon even de behoefte aan......niks. Even niet nadenken, niets moeten, niets doen. Even alleen maar zijn. Met een drukke baan, een druk gezin en dito beestenboel gebeurt dat eigenlijk nooit. Dan is het de kunst om te genieten van kleine momentjes. En accepteren dat niet alles zo snel gaat als ik zo heel graag zou willen. Er zijn nu eenmaal ook nog andere zaken die mijn aandacht nodig hebben dus wordt mijn geduld weer op de proef gesteld. En juist als ik dan denk dat er niks gebeurt gebeurt er juist iets moois....
Twee jongens die samen voor mij even naar de supermarkt gaan en met hun handen achter hun rug thuiskomen. Big smile en dan krijg ik zomaar een dikke knuffel en een doos Merci. "omdat je zo'n lieve moeder bent".
Heel even denk ik dan aan alle tranen, frustraties en wanhoop waar we als gezin mee geconfronteerd zijn en met een ontzettend trots gevoel kijk ik naar die 2 knappe koppies. Wij komen er wel!

En dát, precies dat gevoel wil ik aan alle kinderen en ouders meegeven die dat gevoel nog niet hebben. Helpen om op een andere manier te kijken en om te gaan met elkaar. Geduldig te zijn (geloof me de mensen die mij kennen weten dat geduld hebben niet mijn sterkste kant is) en open te staan voor andere manieren. Niet het "probleem" willen oplossen maar te kunnen en durven genieten van hun mooie kinderen.

Merci voor alle mensen die ik ben tegengekomen op mijn pad en mij helpen en geholpen hebben zover te komen.
Merci dat ik moeder mag zijn van deze 2 geweldige kinderen
Merci dat je mijn blog weer hebt gelezen wat voor mij betekent dat ook jij gelooft in mijn droom.

"liefde moet je delen om te vermenigvuldigen"

Mooie dingen op je pad

Deze week kwam ik een post tegen op Facebook en iets triggerde me om op deze te reageren. Het was eigenlijk een afbeelding met een tekst en als vanzelf kwam mijn reactie uit mijn pen, eh, toetsenbord gerold;

"Nou inderdaad zoals hierboven dus. Ik krijg ook vaak de opmerking "oh maar hij heeft toch maar een lichte vorm van autisme". Mensen hebben geen idee over de weg die er is afgelegd om te komen tot het punt waarop het "wel lijkt mee te vallen". Het enige verschil in mijn ogen is leerbaarheid. Net als neuro-typische kinderen meer of minder begaafd, of zo het mag een laag cognitief niveau hebben, zo hebben kinderen met autisme (of welke "stempel" dan ook) dit ook. De mate van leerbaarheid, kansen, begrip etc bepaalt hoe een kind zich naar buiten toe laat zien, zich heeft weten te ontwikkelen en de kans heeft gekregen "aangepast gedrag" te vertonen. Het is namelijk geen onwil maar onkunde en deze kinderen werken dagelijks keihard om hun mannetje te staan in de maatschappij! Een lichte vorm van autisme bestaat niet, verschil in leerbaarheid wel maar zelfs dan is de weg hetzelfde en kunnen de kinderen op hun niveau alleen het beste laten zien als ze daar kansen en begrip voor krijgen."


Als ik dat zo terug lees besef ik gelijk dat dit is waar ik een bijdrage aan wil leveren, dat dit nu juist precies is wat mij drijft, het krijgen van kansen, de overtuiging dat het wél kan, dat alle kinderen leerbaar zijn, eigenlijk dat alle mensen leerbaar zijn. Het is onze eigen overtuiging dat we iets niet kunnen of dat we beperkt zijn en we weten dit ook over te brengen op onze kinderen, immers "we" spreken van kinderen met een beperking. Mijn kinderen zijn niet beperkt maar hebben mooie, unieke eigenschappen meegekregen en verdienden de kans om te leren hoe ze deze in onze maatschappij kunnen inzetten en zichzelf kunnen zijn.

Iedere dag komt daarmee mijn droom ook een stukje dichterbij. Inmiddels al lang geen droom meer want elke week gebeurt er wel iets wat me nog meer overtuigd van de weg die ik bewandel. Vandaag heb ik weer mogen ervaren dat als je alle beperkende gedachten loslaat de oplossing vanzelf komt. Dankbaar voor alle mensen op mijn pad en de bijdrage die zij leveren aan mijn droom. Ok we kunnen nog geen verhuisdozen gaan inpakken maar ik weet zeker dat ook dat gaat gebeuren als de tijd daarvoor rijp is. Eerst starten met een opleiding om nog meer kennis op te doen die mij en daarmee heel veel kinderen gaat helpen.

Droom, of beter gezegd, wandel je met me mee?

Mijn levensdoel

Graag neem ik je mee in het tot stand komen van mijn levensdoel. Ik noem het bewust niet een bedrijf hoewel dit het natuurlijk ook is. Uiteindelijk zal ik er geld mee moeten verdienen om de kosten te kunnen dekken. Meer nog is het een doel, een gevoel dat ik meer te bieden heb dan ik op dit moment doe. Dat alle gebeurtenissen en ontmoetingen die ik tot nu heb gehad bedoelt zijn om mij op weg te helpen te gaan doen waar ik goed in ben.

Ik ben met het eind begonnen. Degene die mij kennen weten dat ik in mijn enthousiasme vaak te grote stappen neem. Mijn droomlocatie, de plek waar dit allemaal tot stand zou gaan komen, zo overtuigd was ik van dat feit dat ik de weg er naartoe vergat. Die mooie locatie is inmiddels niet meer te koop....

Ik heb echt even tijd nodig gehad dat te verwerken....ik had immers mijn plan zo duidelijk het universum in gestuurd, waarom lukte het dan niet? Daarom is het ook even stil geweest op mijn blog, was het dan wel de bedoeling? Moest ik niet iets anders gaan doen. In de afgelopen maanden zijn er echter weer genoeg nieuwe mensen op mijn pad gekomen die me gewoon weer die kant op duwde met gister de druppel die ervoor zorgt dat alles weer stroomt. Mijn bedrijf heeft al een naam, een missie:

Paard-en-Kracht

Wat de kracht van paarden voor kinderen kan doen.

Paard-en-Kracht is een niet zomaar een bedrijf. Het is een passie ontstaan vanuit passie. Het is een plek waar kinderen die om welke reden dan ook moeite hebben met de huidige maatschappij leren in hun eigen kracht te gaan staan. We leren kinderen om tot rust te komen en van daaruit ook weer tot leren te komen. We zien de kinderen met hun eigen unieke kwaliteiten en bieden een veilige plaats om deze unieke eigenschappen verder te ontwikkelen. We laten de kinderen zien dat er meer manieren zijn om ergens naar te kijken en dat dit niet persé goed of fout is maar gewoon anders. We laten de kinderen zien dat anders ook goed is.

De basis is een veilige omgeving. Een plek waar geen nee bestaat en waar alles goed is zoals het zich aandient. We maken zoveel mogelijk gebruik van de natuur, buitenruimte en natuurlijk paarden. Onze doelstelling is in eerste plaats het creëren van rust en luisteren naar de kinderen, wat hebben zij nodig, waar lopen zij tegen aan en wat zouden zij anders willen.

Natuurlijk zijn niet alle kinderen in staat dit verbaal aan te geven, net zoals paarden non-verbaal communiceren gebruiken wij dit ook bij de kinderen. Waar ligt de behoeft, wanneer ontspannen ze en wat roept spanning op. Dat is ons speelveld, de paarden zijn onze spiegel.

Terug van weggeweest!

Dat tijd snel gaat roept iedereen, toch hebben we er allemaal even veel van. Dat het veel te veel tijd heeft gekost voor ik weer een blog maakte, dat is een feit. Ik was het even kwijt, zag door de bomen het bos niet meer en werd opgeslokt door allerlei andere zaken die me feitelijk alleen maar weerhielden te doen wat ik echt wil.

Dus...daar ben ik weer, terug van weggeweest en gemotiveerder dan ooit. Natuurlijk komt dat niet zomaar uit de lucht vallen. Zojuist een heel fijn gesprek gevoerd met Annemarie Appelman van "Buro Talent". Zij heeft mij geholpen weer te focussen en mijn passie weer gevoed.

Bereid je dus maar voor op weer meer verhalen van mijn kant waarmee ik je graag meeneem in de verwezenlijking van mijn droom, mijn passie mijn bestemming!