Stilte voor de storm

Een paar dagen geen nieuwe blog gepost. Veel gehad om over na te denken. Gesprekken met verschillende mensen geeft ook verschillende inzichten. Die moet ik voor mezelf eerst weer even laten bezinken om te weten wat ik ermee wil doen, óf ik er wat mee moet doen en wat dat betekent voor mijn plannen. Loslaten...het is niet mijn sterkste kant en ik vind het lastig te bepalen wat ik echt los moet laten of wat ik anders vast moet houden. Mijn droomplekje....ik kan het maar niet van me afzetten. Blokkeert dat andere mogelijkheden of betekent het dat ik me daarin moet vast bijten? Lastige dilemma's.

Daarom focus ik me nu eerst op de opleiding. 6 juli start ik en ik ben zo benieuwd wat het me gaat brengen, wat ik ermee mag gaan doen en of dit inderdaad is wat ik zoek. Want hoe ik het ook bekijk, paarden en autisme spelen de hoofdrol in mijn leven. Beide zijn pas kort ook tegelijk in mijn leven maar het voelt alsof het zo heeft moeten zijn en dat nu het moment is gekomen dat ze beide op hetzelfde moment mijn aandacht krijgen.

Er is veel veranderd in de paardenwereld en soms bekruipt met het gevoel dat niemand op mij zit te wachten. Er zijn al zoveel inzichten, veranderingen in hoe we met paarden omgaan en manieren om paarden in te zetten, mee te werken en te trainen, wat heb ik dan toe te voegen? Welke bijdrage kan ik leveren, welk wiel moet ik opnieuw uitvinden? Ik merk dat ik dan weer teveel in mijn hoofd kruip en niet naar mijn gevoel luister. Wat kwam er op mijn pad, met welke reden, en wat kies ik om ermee te gaan doen? Mijn gevoel schreeuwt paarden en autisme, stom dat mijn hoofd dat dan toch af en toe nog overstemt. Dus....veel nagedacht gesprekken gepland en nu op zoek naar gelijk gestemden. Ik heb iets te bieden en ik weet dat er genoeg kinderen zijn die willen ontvangen. Als ik tijdens dit pad mijn kinderen kan bewijzen dat passie er wel degelijk toe doet en dat alles binnen handbereik ligt als je er maar in gelooft, dán heb ik mijn doel bereikt en daar ga ik voor.

Wie klimt in de boom?

Een onzichtbare "beperking" is en blijft lastig, maar toch: Vraag je aan een blinde beter uit te kijken? Verzoek je een dove beter te luisteren? Waarom verwachten we dan wel van onze kinderen met een prikkelverwerkingstoornis (autisme) om zich net als kinderen zonder deze beperking zicht te gedragen, te ontwikkelen en te integreren in de maatschappij. We bedachten braille zodat blinde kinderen konden leren lezen en schrijven. Er werden hulphonden opgeleid zodat blinde mensen zich zelfstandig konden bewegen. Er werd gebarentaal geleerd voor kinderen die doof waren en er werden zelfs medische hulpmiddelen ontwikkeld zodat ze wellicht toch iets konden horen. En ook heel belangrijk er kwamen én zijn speciale scholen voor kinderen die doof of blind zijn. Passend onderwijs of niet, ik heb nog geen reguliere school gevonden waar dove of blinde kinderen "gewoon" met het lesprogramma meededen. Toch proberen we de kinderen met autisme (overigens ook andere kinderen met een onzichtbare beperking als bijv. AD(H)D, ODD, NLD, DCD) een "gewoon" lesprogramma te laten volgen. Lukt het niet kunnen we er nog een pilletje in stoppen, lukt het dan nog niet.....tja.....eh......?

Passend onderwijs is in mijn ogen voor een groot deel van de kinderen uitgelopen op een totale mislukking. Dat heeft niets te maken met de wil of inzet van de leerkrachten, het past gewoon niet, het is geen onwil, ook niet van de kinderen maar sommige dingen vragen nu eenmaal een andere aanpak. Wanneer ontwikkelen we iets voor deze kinderen? Geen braille, geen gebarentaal maar een stimulerende omgeving waarin ze zich kunnen ontwikkelen en waarin ze gezien worden? Mijn droom dus :-)

Deze omgeving kan binnen de huidige aanpak nooit geboden worden op school alhoewel daar de oplossing ligt. Dat wil zeggen, de kinderen hebben leerplicht maar als het niet lukt op school worden ze net zo makkelijk naar huis gestuurd weet ik uit ervaring. Ik spreek dan ook liever van recht op onderwijs dan leerplicht. En als er dan recht op onderwijs is, waarom maken we dat dan niet passend voor alle kinderen en geven we ze wat ze nodig hebben? 

Mijn missie is niet om een school te beginnen en ik ga het wiel ook niet opnieuw uitvinden. Ik wil met mijn gezin wonen op een plek die voldoende stimulerend is om het beste in mijn én andere kinderen naar boven te brengen. Op deze plek zullen de kinderen met de inzet van paarden (mijn passie) gestimuleerd worden om te leren (wetenschappelijk bewezen) Daarvoor ben ik op zoek naar een locatie, buitenaf in een natuurlijke omgeving waar ruimte is om deze sessies aan te kunnen bieden. Het was denk ik al duidelijk dat ik niet beschik over de financiële middelen om dat gewoon even te kopen. Ik zou ook niet weten hoe ik het bij elkaar moet sparen maar dat is mijn missie en die gaat lukken!

We hebben prijs!

Jawel, we hadden prijs bij de Euromillions loterij!.... €1,50. Ok, blijkbaar is geld dus toch echt niet de oplossing (maar voor de zekerheid heb ik een euro bijgelegd en toch nog een lot gekocht) En ook één voor de trekking van de staatsloterij van 1 juli. Daar hebben we maar een vaderdag kadootje van gemaakt. Win-win toch....

Verder was het vooral weer een pittige dag met heel veel auti-momenten. Of misschien is het beter om te zeggen een auti-dag met een paar goede momenten. Na veel aandringen kreeg ik hem dan eindelijk toch even mee naar de boerderij. Op kraamvisite bij de kindjes van Zwartje. Had ik al geen overtuiging nodig van mijn missie, dan was dit wel weer het levende bewijs waarom ik dit doe. Van een boos, opstandig, gefrustreerd en verdrietig hoopje ellende naar even weer de rust. Konden we daar maar blijven want kort na thuiskomst was die rust alweer over helaas. Wel even tijd gehad om vast een ballonnetje op te laten daar over mijn missie. Wordt vervolgd!

Ook kwam er een spontaan idee voor een andere mogelijkheid om straks toch mijn missie te volbrengen en te gaan werken met paarden en kinderen, daarover later deze week meer, eerst even contact leggen met de makelaar. Tot slot, alsof een opleiding nog niet genoeg is wil ik eigenlijk ook gaan starten met een tweede opleiding, in september. Cranio Sacraal therapie bij paarden. Ingegeven door de "dingen" die ik zie, merk en voel bij onze pony, anderzijds om straks ook echt een praktijk te kunnen opzetten en daar een inkomen uit te genereren die kan helpen de gezinnen te helpen. Zo wordt mijn missie steeds duidelijker.

Van Droom naar Missie

Het blijft zo bijzonder hoe de juiste mensen op het juiste moment op je pad komen. Soms gaat een gebeurtenis zo in tegen alles waar ik in geloof dat ik even uit het veld geslagen ben. Omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat er mensen zijn die zo kortzichtig zijn. Die echt alleen in hun eigen belang denken en voor wie het niet uitmaakt wie ze daarmee raken. Die daarmee iets in gang zetten wat ze zelf niet eens kunnen overzien. Dan merk ik dat ik even die positieve flow kwijtraak wat dan ook direct weer zijn weerslag heeft op alles in mijn omgeving. Dan maak ik me boos en dat is een negatieve energie. Dan lig ik wakker en probeer weer terug te komen in de positieve flow. En weet je wat dan zo ontzettend mooi is...Het komt vanzelf op je pad!

Een simpel, gedeeld berichtje op Facebook waar ik op reageer. Wat vervolgens een chat veroorzaakt waar ik helemaal blij van word. Een ontmoeting waar ik nu al naar uitkijk met iemand met dezelfde dromen als ik en met zoveel raakvlakken. Het laatste restje negatieve energie is daarmee spontaan opgelost en de woorden voor deze blog komen als vanzelf.

Mijn droom heet niet meer mijn droom maar mijn missie! Ik voel aan alles dat ik nu door moet pakken, dat stap voor stap de juiste mensen op mijn pad komen en daarmee ook de oplossing voor de uitdaging die geld heet. Niet zozeer omdat die mensen voor geld zorgen hoor, maar wel door mijn overtuiging dat ik goed bezig ben. Focussen nu, stappen zetten, beginnen met een opleiding en vooral blijven geloven. "Mijn" locatie heeft nog geen bordje verkocht in de tuin.


Iemand attendeerde mij op de Euromillions loterij. Wie weet...niet omdat geld de oplossing is, alleen omdat het deuren kan openen. Maar geloof mij, de winst is voor de maatschappij! En die kan niet blijven zoals die nu is.

Missie: Een stem geven!

Soms vind ik het lastig om bij het begin te beginnen...er is zoveel wat ik wil, wat ik vind, wat ik denk dat beter kan. Ik werd zomaar moeder (nou ja niet helemaal zomaar als je mijn eerdere blogs hebt gelezen) en de eerste kwam zonder gebruiksaanwijzing, de tweede trouwens ook want beide jongens hebben dus, zoals we nu weten, een totaal andere "gebruiksaanwijzing". Blijkbaar werkt het zo dat als je als jonge ouders aanklopt wegens een "niet pluis" gevoel je standaard eerst een opvoedcursus krijgt aangeboden. Fijn hè, er wordt bij voorbaat al getwijfeld aan je capaciteiten als ouder. Alsof je nog niet onzeker genoeg bent!

Nu denk ik altijd dat ik best een goede opvoeding heb genoten met de nodige normen en waarden en ook heel belangrijk met de nodige grenzen. Dat en een hele stapel aan boeken, opvoedtips, ervaringsverhalen van anderen maakte dat, eigenwijs als ik ben, we daarvoor vriendelijk bedankte en we uiteindelijk via de huisarts, kinderarts bij (toen nog) Jeugdzorg (tegenwoordig CJG) belandde. Overigens niet eens voor de oudste maar voor de jongste. Dit resulteerde in ambulante begeleiding thuis, die even moest slikken vanwege alle picto's etc die wij al hadden hangen (Shit, hier waren dus geen makkelijke stappen te halen moet ze hebben gedacht) en al vrij snel tot de conclusie kwam dat het "opvallende" gedrag van de jongste werd veroorzaakt door de oudste. Toegegeven hij was tijdens haar eerste bezoek ook echt op z'n "auti-best" maar hé, toch wel erg makkelijk om hem dat in de schoenen te schuiven.

Om een lang verhaal kort te maken, zo kwam de oudste aan zijn - voor ons trouwens niet onverwachte -  diagnose: Asperger.
Of dat de uitdagingen met de jongste heeft opgelost? Eh....nee en een verklaring is het eigenlijk ook niet. Heeft hij last van het gedrag van zijn broer? Ongetwijfeld! Is hij gezien en gehoord nu? Absoluut niet!!! Over de jongste wil ik graag een keer vertellen maar voor nu is dit de uitleg voor het volgende, want uiteindelijk heb ik nog steeds die droom:

Mijn passie: Werken met paarden en kwetsbare jongeren. De inzet van paarden is bewezen effectief om jongeren leerbaarder te maken en de communicatie te verbeteren.

Mijn talent: Organiseren en communiceren. Coachen!

Behoefte: In een steeds drukker wordende maatschappij vallen deze jongeren tussen wal en schip. Het aantal diagnoses stijgt en de arbeidsdeelname van mensen met autisme is slechts 28%

Missie: Deze kinderen een stem geven en de maatschappij klaar maken voor deze kinderen die zo ontzettend veel te bieden hebben.

Samengevat: Mijn ervaring is dat er heel veel wegen naar Rome leiden maar dat de jeugdzorg teveel in hokjes denkt of erger nog aan de kosten. Terwijl investeren nú zijn rendement geeft later. Niet een alleen in geld maar vooral in gezien en gehoord worden, meetellen in de maatschappij.

Ik ga bewijzen dat het anders kan en dat we, als we luisteren naar deze kinderen, nog heel veel kunnen leren. We moeten ze daarvoor alleen eerst een stem geven!

Geduld is niet mijn sterkste kant...

De jackpot is niet gevallen! Nu was geduld al niet mijn sterkste kant maar ik ga zeker niet wachten of hij volgende maand wellicht valt. Nee, hoppakee, we gaan gewoon door. Op het moment gaat het allemaal niet zo snel als ik zou willen. Ingeschreven voor een opleiding maar nog geen antwoord, toch maar weer een mailtje gestuurd. Ondertussen ook een heel boekwerk over alternatieve vormen van financiering, interessant leesvoer! Ook leuk om te horen dat er best al wat mensen mijn blogs lezen en met tips komen.

Deze week enigszins aan huis gebonden door het herstel van Thomas - die zich ook stierlijk verveelt - dus kom ik niet verder dan lezen, mailen en plannen schrijven. Maar dat is ok, dan kom ik straks goed beslagen ten ijs. Overigens alle tips om een locatie te verkrijgen zijn welkom! Aan de ene kant heb je natuurlijk het vergaren van voldoende geld maar ik vraag me serieus af of er niet nog meer mogelijkheden zijn. Nogmaals ik wil dit niet eens voor mezelf dus hoef ook niet persé iets te "bezitten". Gebruiken, huren etc. ik sta overal voor open. Het wordt helaas een beetje een kip en het ei verhaal. Ik wil graag de opleiding doen en aan het werk gaan, maar daarvoor heb ik een locatie nodig. En wil ik een goed bedrijfsplan schrijven om mogelijk een lening voor een locatie aan te gaan heb ik cijfers van een bedrijf nodig. Die ik dus nog niet heb en ook niet kan beginnen zonder locatie. Lastig. Maar ik weet zeker dat we ook daar de oplossing voor gaan vinden.

Nu even verder verdiepen in het oprichten van een stichting, crowdfunding én anderen gaan betrekken bij mijn plan. Morgen meer!

Nog een nachtje slapen....

Nog een nachtje slapen. En misschien is ergens in Nederland iemand dan wel miljonair geworden. Iemand die misschien dacht, dat overkomt mij nooit. De trekking van de staatsloterij, daar heb ik het over. 17 miljoen euro.... moet je eens bedenken wat je daarmee kunt doen.....Met z'n allen vinden we het normaal dat dat geld naar 1 of misschien 5 personen gaat. Ik blijf het altijd raar vinden, mensen die geld hebben om een lot te kopen en dus geld genoeg hebben - en ja wat voor de een genoeg is is voor de andere te weinig - hebben kans op nog meer geld. Degenen die het goed zouden kunnen gebruiken omdat ze het niet breed hebben, hebben dus ook geen geld voor een lot en maken dus ook geen kans.

Daarmee ben ik weer aanbeland bij iets wat mij opvalt, hoe geld weer een allesbepalende rol speelt, het geeft je een kans of ontneemt je die, al naar gelang je geld hebt of niet. Geld maakt dus geld en wij denken veelal nog steeds dat geld gelukkig maakt. Ik ook trouwens, hoewel, niet zozeer dat geld want voor mijzelf heb ik niet zoveel nodig. Maar ik weet zeker dat als mijn droom uitkomt ik de gelukkigste persoon op aarde ben. Omdat ik dan elke dag mag doen waar ik in geloof en waar ik achter sta, namelijk het helpen, begeleiden en ondersteunen van een nieuwe generatie kinderen die kwetsbaar en tegelijk oersterk zijn.

Ik heb dus ook een staatslot en ik heb het universum gevraagd mij te steunen, doe ik wel vaker trouwens, maar geld is een dingetje waar ook daar de meningen over verdeeld zijn denk ik. Daarom wil ik benadrukken dat dit geld niet voor mij persoonlijk is, dat ik niet van plan ben er een mooi huis, dure auto, verre vakantie en dure spullen van te kopen. Degenen die mij kennen weten trouwens dat een groot huis niet aan mij besteed is...wie gaat dat allemaal opruimen en poetsen!? Dat geld investeer ik in mijn droom en daarvan gaan veel, heel veel meer mensen dan 1 of 5 personen van profiteren. Natuurlijk bestaat er ook een kans dat ik met mijn lot helemaal niets win. Dat betekent niet dat ik mijn droom dan opgeef, het zal dan hooguit iets langer duren en de kans op mijn mooie droomlocatie wordt dan echt heel klein. Maar goed, nog een nachtje slapen.....

Loslaten en leren

De laatste blog is van 2 dagen terug. Zeker niet stilgezeten in die tijd en daarnaast ook dingen ervaren die mij alleen maar meer overtuigen van het pad wat ik ben ingeslagen. Meer en meer merk ik dat er mensen in mijn omgeving zijn die direct of indirect te maken hebben met waar ik nu mee bezig ben en totaal anders in het leven staan dan ik. Gelukkig staan daar ook mensen tegenover met dezelfde energie en nieuwe mensen die ik ontmoet.

Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat je rijk wordt van delen. Niet rijk in geld, dat moge duidelijk zijn maar wel rijk in kansen, mogelijkheden en de invulling van ons leven. Ik deel om mensen te laten ervaren wat ik ook ervaar en ben dan soms ook helemaal uit het veld geslagen als mijn intenties heel anders worden ervaren of tegen mij gebruikt worden. Dat en het feit dat we gewoon even heel praktisch een ziekenhuisopname van de oudste hadden heeft deze 2 dagen stilte veroorzaakt.

Mijn droom dus en het pad wat ik ben ingeslagen. Ik heb al verteld over mijn 2 geweldige jongens, mijn (werk)ervaring en waar ik tot nu toe mee bezig ben geweest. In mijn droom komt alles samen en krijg ik de kansen en mogelijkheden om de reden dat alles uit het verleden op mijn pad is gekomen om te zetten in daadkracht, hulp en een verdere invulling van mijn leven. Dat en die energie kwam samen op die ene mooie locatie. Daar zou ik met paarden kinderen kunnen helpen aarden, leren, communiceren en tegelijk werken aan de groei van mijn eigen kinderen. Daar zou ik een bijdrage leveren om deze kinderen een plek te geven in de maatschappij en daar zou de maatschappij ook de mogelijkheid krijgen te leren van deze kinderen. En het zou niet afhankelijk zijn van geld, (zorg)indicaties of welke belemmerende factor dan ook. Het zou alleen gaan om hulp geven, hulp krijgen en een dagelijkse invulling van mijn leven en dat van mijn gezinnetje. Dat is namelijk mijn droom, dat we verder kunnen kijken dan de kosten, verder kunnen kijken dan het geld en tevreden zijn met "a way of life". In mijn droom heb ik de beschikking over een locatie met zoveel positieve energie, zoveel mogelijkheden, rust en ruimte dat ik met mijn huidige ervaring en de kennis die ik nog ga opdoen heel veel gezinnen kan gaan helpen. Gewoon omdat het kan en het goed is.

Er staat nog geen bordje te koop op die locatie, noch is mijn droom ervan afhankelijk. Ik ga dus gewoon door, heb me ingeschreven voor een opleiding en kan niet wachten mijn plannen te gaan delen. Daarnaast ga ik afscheid nemen van zaken en mensen die mij daarin belemmeren of die mijn bedoelingen anders opvatten. Dat vind ik best spannend, loslaten, maar het is wel nodig om andere dingen te kunnen vasthouden. Mocht je je trouwens afvragen waarom ik die geweldige locatie niet "gewoon" gekocht heb.... ik heb er het geld niet voor en toch laat ik me daardoor niet weerhouden. Ik weet zeker dat deze plek er gaat komen en dat de oplossing voor het gebrek aan geld komt. Ik heb namelijk meer te bieden dan ik tot nu toe doe maar bovenal hebben mijn kinderen dat en ik zal er alles aan doen om hen de mogelijkheden te geven een verschil te kunnen maken!

Droom je met me verder?

De eerste stap

Gelukkig zijn dromen niet te sturen...vannacht toch gewoon weer "gezien|" hoe mooi mijn plekje is. Die eeuwen oude bomen, de oude stenen en grond. Maar goed, feit blijft: ik heb op dit moment geen geld om deze locatie in ere te kunnen herstellen dus moet mijn dromen aanpassen. Ook hier frustreert het me weer dat geld dus alles bepalend is maar ook ik kan de wereld niet in 1 dag veranderen.

Mijn droom dus, laat ik daar iets meer over vertellen. Zoals ik al eerder schreef heb ik van alles al gedaan, verschillende functies bekleed en veel geleerd. Het mooiste wat ik heb bereikt is 2 geweldige kinderen op de wereld gezet. Zij zijn degene die me elke dag opnieuw laten zien hoe de wereld in elkaar zit. Een levensgrote spiegel waar ik niet altijd in zie wat ik zou willen zien. Maar soms krijg ik een glimp te zien van hoe het zou kunnen zijn. Als we ons kunnen los maken van dat wat we als waarheid aannemen; dat we afhankelijk zijn van een inkomen, van een dak boven ons hoofd, van eten op tafel en de noodzaak van een leuk sociaal leven. Van erbij willen horen en mee kunnen praten. Wat nou als dat helemaal niet meer belangrijk zou zijn? Als we vertrouwen hebben dat het ook anders kan?

Noem me maar een opportunist maar dat is het niet. Ik begrijp heus wel dat deze wens niet zomaar te realiseren is maar we kunnen wel een begin maken. Door elkaar te helpen zonder daar altijd iets tegenover te zetten. Belangrijker nog vind ik het om een zinvolle invulling aan ons leven te geven. Want stel jezelf eens de vraag: Doe je wat je doet omdat je het leuk vindt, omdat je er een leuk salaris mee verdient? Omdat je daardoor leuke dingen kunt doen, op vakantie kunt gaan en leuke spulletjes kopen? Is dat de reden dat je elke dag opstaat? Voor mij volstaat dat niet meer. Ik wil iets doen wat me elke dag een goed gevoel geeft, waarmee ik echt een verschil kan maken en waarmee ik een hele andere invulling kan geven aan mijn leven. Zoals ik al eerder zei denk ik dat alles wat op je pad komt daar komt met een reden. Mijn passie voor paarden, hoewel even op een zijpad geraakt nu weer helemaal aanwezig in mijn leven. Mijn geweldige kinderen met hun speciale behoeften, het feit dat ze bij ons terecht zijn gekomen. Dan kan het nooit de bedoeling zijn dat zij door derden worden "geholpen" en we afhankelijk zijn van de goodwill van ons kabinet of er "hulp" voor hen is (lang leve de jeugdwet)

Langzaam aan vallen alle puzzelstukjes op hun plek. De stappen die ik wil zetten zijn blijkbaar soms nog te groot en geld blijft nog even een struikelblok maar dat maakt niet uit. Door jullie deelgenoot te maken van mijn pad is er nog maar een kant op te gaan namelijk vooruit, als ik het kan, kan jij het ook. Morgen meer over de eerste stap die ik heb gezet, blijf je me volgen?

Verwachting bijstellen

Verwachtingen bijstellen, goh...voor mijn gevoel doe ik dat dagelijks, immers het loopt bijna nooit zo als ik hoop of verwacht. Vandaag is niet anders maar ik heb er nu toch wel een beetje - of eigenlijk veel - buikpijn van. "Mijn" plekje, mijn droomlocatie waar ik al jaren verliefd op ben is ineens verkocht. Nou ja nog niet officieel maar de vraagprijs is geboden dus....Mijn droomlocatie waar ik nog niet eens de kans voor heb gekregen jullie over te vertellen en wat dus de aanleiding voor deze blog is. Mijn droom - en die gaat nog steeds uitkomen - is om kinderen met ASS te kunnen helpen via de "Horse Boy Method" Daarvoor had ik deze locatie bedacht, niet voor mijzelf maar om vele anderen te laten profiteren van de ruimte, de sfeer, deze mooie plek met bomen van meer dan honderd jaar oud. De rust die er hangt, de mooie, helaas onbewoonbare boerderij die we steen voor steen in oude glorie zouden herstellen. En dat alleen al zou therapie zijn voor mijn gezinnetje.

Wederom heeft geld weer bepaalt wat wel en niet gaat lukken. Natuurlijk gun ik de personen die het hebben gekocht daar alle geluk. Ben ik ontzettend teleurgesteld dat die mooie, oude stenen met de grond worden gelijkgemaakt om er vervolgens een nieuw huis te bouwen (ik hoop van harte dat de bomen mogen blijven) maar zij hebben geld en ik niet.... Hoewel ik dit voor ogen heb gehouden heb ik het de afgelopen week zo vaak opgebouwd in mijn dromen, ben er elke dag een keer geweest en was ik er zo van overtuigd dat het zou lukken dat ik serieus buikpijn heb. Soort ongeloof ook, hoe kan dit nu....?

Ik weet zeker dat er nog iets mooiers op ons pad komt, dat moet wel alleen is geduldig zijn niet echt mijn sterkste kant. En ook nu zijn er weer de mensen die zeggen, tja...wat had je dan verwacht, dat gaat natuurlijk niet lukken.... je hebt er het geld niet voor. Dream Big, dat blijf ik doen, het gaat gebeuren. Dus morgen meer over het hoe en waarom en wie weet, de vraagprijs bieden is nog niet gekocht toch? 

Onbetaalbaar

De zorg in Nederland wordt onbetaalbaar en voor mijn gevoel zijn we de middeleeuwen nog niet ontgroeid. Daar waar je vroeger in een bepaalde klasse werd geboren en ook weer doodging is er tegenwoordig nog niet veel veranderd. Het lijkt allemaal om geld te draaien. Als er een ding is waar ik van overtuigd ben is het dat geld de oplossing niet is. Voor niets. Niet voor de armoede in de wereld, niet voor de honger, de oorlogen, de ziektes, de wereldvrede. Wij hebben geld de macht gegeven om bepalend te zijn. Bepalend voor wie?

We hebben er met z'n allen voor gezorgd dat geld een middel is geworden om te laten zien hoe belangrijk je bent, hoe belangrijk het werk is wat je doet en hoe belangrijk het is dat daar een passend huis, een passende auto en passende vakanties bij horen. Want tja....als je zo hard werkt hoort daar wel wat tegenover te staan. Zo werkt het in commerciële industrie maar bijvoorbeeld ook in de zorg en zelfs in het maatschappelijk belang. We kunnen niet terug want dan gaat de wereld failliet, de economie stort in en de productie loopt terug. En dat kan natuurlijk niet. We werken niet meer met een andere reden dan geld te verdienen om ons huis te betalen, te kunnen eten, te kunnen ontspannen, te kunnen betalen voor zorg die onbetaalbaar wordt. Het maakt ook eigenlijk niet uit hoe hard je werkt want wat je verdient wordt bepaald door je afkomst, je opleiding of soms zelfs door de familie waar je in geboren bent en de kansen die je hebt gekregen. En zo zijn we in een wereld beland waar we alles onbetaalbaar hebben gemaakt. Dat niet alleen. We hebben er daardoor ook voor gezorgd dat er overproductie is, we ongezond worden en onze planeet ongezond maken en er is niemand die een stap terug durft te doen want dat kost geld....

Nu heb ik niet zoveel wensen, slechts een...dat ik mijn jongens alles kan geven wat ze nodig hebben om een verschil te kunnen maken, zelfstandig te kunnen worden en dat ze zelf de juiste keuzes kunnen maken. En dan bedoel ik geen spullen (hoewel de oudste ervan overtuigd is dat al zijn problemen met een Xbox zijn op te lossen) en ik bedoel ook geen opleiding. Wat ik wil voor mijn kinderen is dat ze alle kansen krijgen die er zijn en dat het niet afhangt van ons salaris of ze die al dan niet krijgen.

Nu ben ik echt bijna aanbeland bij mijn droom. Bovenstaande is voor mij echter zo tekenend dat ik het hier vandaag bij laat. Morgen vertel ik je heel graag dat het kan, dat geld niet bepalend hoeft te zijn. Als je er maar in gelooft...

De beste therapie

Die droom dus...
Misschien is het voor de lezers van mijn blog toch handig als ik een etiketje plak: Autisme... Asperger om precies te zijn. Dat is de mooie eigenschap die onze oudste zoon heeft meegekregen. Hij ziet er net zo uit als jij en ik, hij praat (tenzij je heel goed oplet) ook net zoals jij en ik en hij kan ook reageren zoals jij en ik. Hij kan dat allemaal, maar dat gaat niet vanzelf en het lukt ook niet altijd.
Het heeft ons jaren aan onderzoeken en behandelingen gekost om te zijn waar we nu staan. Naast veel geld heeft het vooral ook veel frustratie opgeleverd. Hadden we eindelijk een behandelmethode die aansloeg dan werd dit niet vergoed, prima betalen we het zelf. Maar dan stonden we weer niet open voor de hulp. Huh...want? We kozen toch juist voor wat goed voelde voor onze zoon?
Nog erger vond ik het als er een hulpvorm was die we niet konden betalen of vergoed kregen. Weten dat er hulp was maar het niet krijgen. Daarin zijn we niet de enige, dat is het "zorgstelsel" in Nederland.

Ondertussen groeide ook onze jongste zoon niet op "volgens de boekjes". De makkelijkste verklaring was dat dit veroorzaakt werd door het gedrag van zijn broer. Dat vonden althans de hulpverleners want een verklaring moest natuurlijk wel gevonden worden. Sensorische-integratie stoornis, hypermobiel, ADD/ADHD, dyslexie en toch ook wel wat kenmerken van ASS. De oplossing voor hem hadden ze overigens zo gevonden. Een pil en als zijn gedrag dan veranderde konden ze een definitieve diagnose stellen... ja dààààg.
In die periode "mochten"  beide jongens wel naar een zorgboerderij maar we moesten wel ieder jaar uitleggen waarom en meer dan eens werd ons verzoek in eerste instantie afgewezen om later alsnog toegewezen te worden. Vermoeiend. Ook was de zorgboerderij helemaal niet passend, groepsbegeleiding voor iemand die zeer snel overprikkeld raakt, we hadden er meer last dan lol van.
Pas sinds een goeie 2 jaar zit Thomas en sinds 1 jaar ook Joris op een zorgboerderij die wel passend is en die meer doet dan de ouders ontlasten en daadwerkelijk met de jongens aan het werk gaat. Ontzettend veel respect voor de begeleiders daar.


Zelf zaten we ook niet stil en na alle wisselingen in therapeuten en begeleiders kochten we onze eigen therapeut. Hij heet Casanova, is inmiddels 8 jaar jong en heeft al meer bereikt in dat ene jaar dan alle therapeuten in de 5 jaar daarvoor.
Casanova is een pony en de beste therapeut die er is.

Wie zijn wij?

Misschien moet ik eerst iets meer vertellen over ons mooie gezinnetje en hoe ik hier zo ben beland.
Zal het proberen kort te houden maar pfff...als ik erover nadenk is de weg wel heel lang geweest om te komen waar we nu zijn.

Ik heb een droom, nog steeds die ene hele grote droom en die droom wil ik leven. Als stadmeisje geboren woon ik inmiddels al ruim 20 jaar in een mooi dorp op het platteland. Toen ik hier net woonde, ik was amper 20 jaar, wist ik één ding zeker, werken wil ik hier niet, ik wil kunnen groeien, carrière maken, iets betekenen....

En dat heb ik gedaan. Ik heb veel gewerkt, hard gewerkt, mooie dingen gezien en meegemaakt, veel mensen leren kennen. Ik ben blijven leren, heb me ontwikkeld en bij iedere werkgever die ik had werd ik gewaardeerd en geprezen om mijn werklust, loyaliteit en gedrevenheid. En ondertussen kreeg ik ook een gezinnetje, 2 mooie jongens werden kort na elkaar geboren een compleet en gelukkig plaatje, toch?

Het onverwachte moederschap - er werd ons verteld dat een spontane zwangerschap voor ons uitgesloten was - overviel ons. Overviel ons in die zin dat we het zagen als een groot geschenk, dat wat de knappe doktoren als onmogelijk hadden gezien werd ons spontaan in de schoot geworpen, letterlijk en figuurlijk. Wat een geluk, wat een rijkdom en dat die rijkdom ons nog geen 6 maanden later weer ten deel viel was natuurlijk helemaal geweldig. Als kersverse ouders wisten wij natuurlijk niet wat "normaal" was en met veel geduld en ook vaak met wanhoop hebben we de eerste maanden een vaak ontroostbaar jongetje geprobeerd in slaap te krijgen, in ieder geval iets langer dan 3 uur achter elkaar. En eigenlijk pas met de komst van onze 2e begrepen we dat 3 uur slaap echter elkaar niet "normaal" was. Terwijl zijn jongere broertje heerlijk sliep was de oudste schijnbaar altijd ongelukkig. Maar hé...ons hoorde je niet klagen, dit was toch wat we wilde en wat we tegen alle verwachtingen in zomaar hadden gekregen. Dit was het pad wat we wilde bewandelen zelfs toen ons werd gezegd dat het onmogelijk was dus nu dit pad zich aandiende gingen we er zeker overheen.

Makkelijk...? Nee, maar wat zijn we erdoor gegroeid en wat hebben we er veel van geleerd. Prioriteiten stellen bijvoorbeeld, en mensenkennis, héél veel. Hoe hard de maatschappij is en hoe "oneerlijk" het soms is als je een "onzichtbare" beperking hebt. Beperking vind ik trouwens een naar woord, voor mij is het geen beperking maar juist een toevoeging. De kunst om de details te zien, de kracht om eerlijk te zijn. Het lef om zwart / wit te zijn in een grijze wereld. Los te komen van een labeltje en te zijn wie je bent.

Dat zijn wij dus, een mooi gezin met 2 geweldige jongens die net buiten de lijntjes kleuren maar jee.....wat kleuren zij de wereld mooi.

Morgen zal ik je wat meer vertellen over mijn droom, maar nu weet je vast dat het niet een droom voor mij is en mijn droom is inmiddels al lang ONZE droom.