Missie: Een stem geven!

Soms vind ik het lastig om bij het begin te beginnen...er is zoveel wat ik wil, wat ik vind, wat ik denk dat beter kan. Ik werd zomaar moeder (nou ja niet helemaal zomaar als je mijn eerdere blogs hebt gelezen) en de eerste kwam zonder gebruiksaanwijzing, de tweede trouwens ook want beide jongens hebben dus, zoals we nu weten, een totaal andere "gebruiksaanwijzing". Blijkbaar werkt het zo dat als je als jonge ouders aanklopt wegens een "niet pluis" gevoel je standaard eerst een opvoedcursus krijgt aangeboden. Fijn hè, er wordt bij voorbaat al getwijfeld aan je capaciteiten als ouder. Alsof je nog niet onzeker genoeg bent!

Nu denk ik altijd dat ik best een goede opvoeding heb genoten met de nodige normen en waarden en ook heel belangrijk met de nodige grenzen. Dat en een hele stapel aan boeken, opvoedtips, ervaringsverhalen van anderen maakte dat, eigenwijs als ik ben, we daarvoor vriendelijk bedankte en we uiteindelijk via de huisarts, kinderarts bij (toen nog) Jeugdzorg (tegenwoordig CJG) belandde. Overigens niet eens voor de oudste maar voor de jongste. Dit resulteerde in ambulante begeleiding thuis, die even moest slikken vanwege alle picto's etc die wij al hadden hangen (Shit, hier waren dus geen makkelijke stappen te halen moet ze hebben gedacht) en al vrij snel tot de conclusie kwam dat het "opvallende" gedrag van de jongste werd veroorzaakt door de oudste. Toegegeven hij was tijdens haar eerste bezoek ook echt op z'n "auti-best" maar hé, toch wel erg makkelijk om hem dat in de schoenen te schuiven.

Om een lang verhaal kort te maken, zo kwam de oudste aan zijn - voor ons trouwens niet onverwachte -  diagnose: Asperger.
Of dat de uitdagingen met de jongste heeft opgelost? Eh....nee en een verklaring is het eigenlijk ook niet. Heeft hij last van het gedrag van zijn broer? Ongetwijfeld! Is hij gezien en gehoord nu? Absoluut niet!!! Over de jongste wil ik graag een keer vertellen maar voor nu is dit de uitleg voor het volgende, want uiteindelijk heb ik nog steeds die droom:

Mijn passie: Werken met paarden en kwetsbare jongeren. De inzet van paarden is bewezen effectief om jongeren leerbaarder te maken en de communicatie te verbeteren.

Mijn talent: Organiseren en communiceren. Coachen!

Behoefte: In een steeds drukker wordende maatschappij vallen deze jongeren tussen wal en schip. Het aantal diagnoses stijgt en de arbeidsdeelname van mensen met autisme is slechts 28%

Missie: Deze kinderen een stem geven en de maatschappij klaar maken voor deze kinderen die zo ontzettend veel te bieden hebben.

Samengevat: Mijn ervaring is dat er heel veel wegen naar Rome leiden maar dat de jeugdzorg teveel in hokjes denkt of erger nog aan de kosten. Terwijl investeren nú zijn rendement geeft later. Niet een alleen in geld maar vooral in gezien en gehoord worden, meetellen in de maatschappij.

Ik ga bewijzen dat het anders kan en dat we, als we luisteren naar deze kinderen, nog heel veel kunnen leren. We moeten ze daarvoor alleen eerst een stem geven!