Gelukkig zijn dromen niet te sturen...vannacht toch gewoon weer "gezien|" hoe mooi mijn plekje is. Die eeuwen oude bomen, de oude stenen en grond. Maar goed, feit blijft: ik heb op dit moment geen geld om deze locatie in ere te kunnen herstellen dus moet mijn dromen aanpassen. Ook hier frustreert het me weer dat geld dus alles bepalend is maar ook ik kan de wereld niet in 1 dag veranderen.
Mijn droom dus, laat ik daar iets meer over vertellen. Zoals ik al eerder schreef heb ik van alles al gedaan, verschillende functies bekleed en veel geleerd. Het mooiste wat ik heb bereikt is 2 geweldige kinderen op de wereld gezet. Zij zijn degene die me elke dag opnieuw laten zien hoe de wereld in elkaar zit. Een levensgrote spiegel waar ik niet altijd in zie wat ik zou willen zien. Maar soms krijg ik een glimp te zien van hoe het zou kunnen zijn. Als we ons kunnen los maken van dat wat we als waarheid aannemen; dat we afhankelijk zijn van een inkomen, van een dak boven ons hoofd, van eten op tafel en de noodzaak van een leuk sociaal leven. Van erbij willen horen en mee kunnen praten. Wat nou als dat helemaal niet meer belangrijk zou zijn? Als we vertrouwen hebben dat het ook anders kan?
Noem me maar een opportunist maar dat is het niet. Ik begrijp heus wel dat deze wens niet zomaar te realiseren is maar we kunnen wel een begin maken. Door elkaar te helpen zonder daar altijd iets tegenover te zetten. Belangrijker nog vind ik het om een zinvolle invulling aan ons leven te geven. Want stel jezelf eens de vraag: Doe je wat je doet omdat je het leuk vindt, omdat je er een leuk salaris mee verdient? Omdat je daardoor leuke dingen kunt doen, op vakantie kunt gaan en leuke spulletjes kopen? Is dat de reden dat je elke dag opstaat? Voor mij volstaat dat niet meer. Ik wil iets doen wat me elke dag een goed gevoel geeft, waarmee ik echt een verschil kan maken en waarmee ik een hele andere invulling kan geven aan mijn leven. Zoals ik al eerder zei denk ik dat alles wat op je pad komt daar komt met een reden. Mijn passie voor paarden, hoewel even op een zijpad geraakt nu weer helemaal aanwezig in mijn leven. Mijn geweldige kinderen met hun speciale behoeften, het feit dat ze bij ons terecht zijn gekomen. Dan kan het nooit de bedoeling zijn dat zij door derden worden "geholpen" en we afhankelijk zijn van de goodwill van ons kabinet of er "hulp" voor hen is (lang leve de jeugdwet)
Langzaam aan vallen alle puzzelstukjes op hun plek. De stappen die ik wil zetten zijn blijkbaar soms nog te groot en geld blijft nog even een struikelblok maar dat maakt niet uit. Door jullie deelgenoot te maken van mijn pad is er nog maar een kant op te gaan namelijk vooruit, als ik het kan, kan jij het ook. Morgen meer over de eerste stap die ik heb gezet, blijf je me volgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten