(ver)oordelen

Wat maakt het toch dat mensen elkaar denken te moeten (ver)oordelen? Je hebt toch geen idee wat er echt speelt bij iemand? Je mag best een mening hebben, maar is het nu echt nodig om die - uiteraard achter iemand zijn rug om - te delen? Ik verbaas me altijd over de tijd en energie die mensen steken in het vormen van een mening over een ander. En over de tijd die ze gebruiken om daar dan weer met andere over te praten. Ik vind het bijzonder knap dat deze mensen vervolgens ook altijd de oplossing weten of weten hoe het anders zou moeten. Weet je wanneer ik echt blij zou worden? Als ze dat dan ook eens tegen mij zouden zeggen, ben ondertussen wel benieuwd.

Toch maak ik me over deze ontwikkelingen wel serieus zorgen. Geen enkel kind wordt geboren met een oordeel over een ander. Kinderen zijn direct, ja, soms hard tegen elkaar, dat ook, maar het oordelen, dat wordt gevoed door ons als ouders. En jee wat zijn we er goed in, in dat veroordelen, en ook onze kinderen, onze maatschappij wordt er steeds beter in en we blijven het maar voeden.

Nu is het ook niet zo makkelijk dat als je zelf ervan bewust bent en je dus niet (hardop) oordeelt dat je kinderen dat dan ook automatisch niet doen. Nee onze kinderen worden niet alleen beïnvloed door wat wij als ouders zeggen maar ook door wat ze horen op straat, op school, bij andere thuis. Je moet dus bewust het gesprek over (ver)oordelen aangaan. Wat je aandacht geeft groeit en dat is in dit geval meer dan waar maar kan ook in je voordeel werken. Ik vraag mijn kinderen altijd om hun mening over anderen niet hardop te uiten. Om na te denken wat ze zouden voelen als zoiets tegen hen gezegd werd en hoe ze zichzelf voelen als ze negatief over een ander praten. Voel je je dan beter? Hoe zou het anders kunnen? Nu is het zeker niet zo dat mijn kinderen dus niet oordelen, in tegendeel een van de mooie kenmerken van ASS is eerlijkheid en oprechtheid. Zonder verborgen bedoelingen en helaas ook vaak zonder gevoel. Als de oudste hardop zegt dat die mevrouw voor de kassa wel echt heel dik is wordt hij boos aangekeken. En eigenlijk is hij alleen maar eerlijk (ze was ook echt dik) Toch leg ik hem uit dat je dit best mag vinden maar niet hardop hoeft te zeggen. De mevrouw gaat zich er niet beter door voelen en wat heb jij eraan een ander slechter te laten voelen.....

Deze opmerking kwam nog vanuit een kinderlijke, oprechte onschuld, wij volwassenen lijken er meer genoegen in te scheppen om te praten over wat andere allemaal fout doen, over hoe slecht andere ouders zijn in het opvoeden of hoe belachelijk het is dat ouders niet reageren als een kind al vloekend en tierend over het voetbalveld gaat....
Nu begeef ik me weer op glad ijs want inmiddels heb ik gemerkt dat ook kritisch zijn niet wordt gewaardeerd en je gevoel uiten persoonlijk wordt opgevat. Jammer dat er zo op wordt gereageerd in plaats van er lering uit te trekken. Hoe had het anders gekund? Is deze kritiek terecht?
Ook hier is het weer veel makkelijker om achter iemands rug om dit te veroordelen zonder beide kanten van het verhaal te hebben gehoord. Om te denken dat je weet hoe het zit en dus ook te kunnen oordelen.

Mijn reacties nu zijn het gevolg van een lang proces, van vallen en opstaan, van veel frustraties, verdriet, onmacht. Van het worstelen met mijn gevoelens, die van mijn kinderen en die van de maatschappij. Ik ben wie ik ben en ik ben er trots op. Ik kies voor geluk en als het even kan neem ik daar graag iedereen in mee. Gelukkig zijn is een keuze. Waar kies jij voor?

Go Fund Me

Zoals ik al eerder schreef is mijn mooie droom locatie verkocht, ik kan het nog steeds niet helemaal plaatsen maar ongetwijfeld komt er iets anders op ons pad. Misschien ook wel heel opportunistisch om zonder geld zoiets te willen. Maar ja, zoals je weet geloof ik niet zo in geld, eerder in liefde, delen en kansen.

Maar goed, gewoon stapje voor stapje is natuurlijk ook prima, eerst de benodigde opleidingen afronden en daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken want mijn spaarpotje is leeg. Door het stomme ongeluk waarbij we zelf geluk ongeschonden zijn maar die ons wel veel gaat kosten. Toch wil ik, kosten wat het kost nu niet stoppen, in november start Horse Boy Method 2 en die ga ik volgen, daarna de evaluatiefase waarvoor ik ook nog het e.e.a. nodig heb. Dus vraag ik toch maar weer om hulp, via Go Fund Me: https://www.gofundme.com/opleidingskosten-autisme-en-paarden

Alle beetjes helpen en ik ben ook al heel blij als je mijn blog en actie wilt delen. Ik geloof er namelijk in dat de paarden en autisme niet voor niets in mijn leven zijn, ik kan, mag en wil daar iets mee doen. Niet alleen voor mezelf maar omdat ik weet dat ik er anderen mee kan helpen. Help je mij helpen?

Zomaar meer dan een maand voorbij...

Tijd gaat inderdaad snel, het is alweer meer dan een maand geleden sinds mijn laatste post. De zomervakantie is voorbij, de scholen weer begonnen.

Genoeg verklaringen waarom het stil is geweest op mijn blog, inderdaad de zomervakantie die we helaas afsloten met een ongeluk op de snelweg waarbij we zowel de auto als de caravan zijn kwijtgeraakt. (gelukkig zijn we zelf in orde) De start van de middelbare school van de oudste, van speciaal naar regulier en van basis naar voortgezet....we waren voorbereid maar toch. De voornaamste misschien van alle verklaringen is het feit dat mijn droomlocatie verkocht is.. Ook mijn Go Fund Me actie heeft niet opgeleverd waarop ik hoopte. Hoewel de 2 donaties die ik kreeg nu meer dan ooit welkom zijn.

Met het kwijtraken van onze auto en caravan namelijk ook al ons geld verloren, dom, niet goed verzekerd maar ja das achteraf. Alle ideeën en opleidingen die ik nog wilde doen staan daarmee op losse schroeven. En dat terwijl ik meer dan eens ervan overtuigd ben dat ik de juiste weg op ben gelopen. Want ondanks het nare einde van de vakantie was de vakantie zelf in een woord geweldig. Onze oudste heeft zoveel overwonnen door iedere dag bij de paarden te zijn. Geheel vrijwillig stapte hij meer dan een keer per dag op én hij maakte vrienden waarmee we vele kilometers in het bos hebben afgelegd.

Paarden - Autisme - Passie alle ingrediënten zijn aanwezig met uitzondering van het nodige geld om mijn passie te kunnen volgen. En dat brengt me weer op geld, wat is het toch dat het zo'n belangrijke rol heeft? Geef ik het zelf deze hoofdrol? Hoe kan het dan anders? En durf ik alles overboord te gooien en de zekerheid van een inkomen los te laten?

In november start het tweede deel van mijn opleiding The Horse Boy Method. Nog geen idee hoe ik dat moet gaan betalen maar ik ga hem hoe dan ook volgen. Ondertussen blijf ik op zoek naar mensen om me heen die mijn passie delen en ook al gaat het nu even niet zo snel als ik graag zou willen ik kom er wel! Mijn Go Fund Me actie pas ik aan, het doel is nu wat kleiner maar niet minder belangrijk, mijn opleiding afmaken. De locatie ga ik ook vinden het wordt vast een nog mooiere (qua energie, ik zoek geen luxe)

Zoals ik zei, genoeg verklaringen maar dat is geen reden om te stoppen, ik ben er weer, volg je me nog?