Ik heb een wens, een doel een levensinvulling; alle
kinderen de kans geven in hun eigen kracht te gaan staan en te groeien zodat
zij een waardevolle bijdrage mogen leveren aan onze maatschappij.
Mijn hart gaat hierbij uit naar kinderen met autisme
omdat, in mijn jarenlange zoektocht naar de juiste hulp en begeleiding, ik keer
op keer heb gemerkt dat zij in de huidige maatschappij vergeten worden. Zij
zullen ongetwijfeld niet de enige zijn echter heb ik het grote geluk dat ik
alle kanten van deze speciale kinderen van dichtbij mag meemaken. Ik ben ervan
overtuigd dat we door de juiste aanpak deze kinderen bestaansrecht geven in de
maatschappij en we heel veel van elkaar kunnen en mogen leren.
Zonder iets af te doen aan de inzet, motivatie en wil van
de leerkrachten in het basisonderwijs is het onderwijs de laatste jaren teveel
bezig geweest met vernieuwen en veranderen waarbij voor mijn gevoel uitsluitend
is gekeken naar het rendement en de resultaten van het geheel. Het individuele
kind is hierbij vaak over het hoofd gezien. Passend onderwijs is de grootste
flop ooit. Nog nooit zaten zoveel kinderen thuis omdat er geen plek is voor ze.
Toetsen en resultaten, daar worden de scholen op afgerekend waardoor een kind
wat net buiten de lijntjes kleurt eigenlijk niet zo welkom meer is. Of er wordt
zolang geprobeerd het kind op een reguliere school te houden dat de hele basis
verloren is en kinderen vaak ik groep 7 of 8 alsnog van school moeten.
Onze kinderen,
onze toekomst, ons meest waardevolle bezit!
Gelukkig lijkt het op kleine schaal te veranderen, steeds
meer staan scholen en docenten open voor een andere aanpak. Nieuwe inzichten en
methodes die bewezen effectief zijn, soms zelfs wetenschappelijk onderbouwd.
Maar….de scholen alleen zijn niet de oplossing. Ouders en scholen moeten
samenwerken en ouders moeten naast hun drukke baan en vaak drukke sociale leven
zich realiseren dat met het aangaan van het ouderschap ze een verplichting zijn
aangegaan naar hun kinderen en de maatschappij. Waarom geven we ons wel 100%
voor een werkgever, zijn we druk met het huishouden, sporten, sociale contacten
en vergeten we wat echt belangrijk is….aandacht en investeren in onze kinderen.
Daarmee bedoel ik niet het langs de voetballijn staan, rijden naar de
sportclubs, feestjes, onze kinderen laten presteren en uitblinken. Nee ik bedoel echt investeren, tijd maken,
luisteren, kijken en voelen wat onze kinderen echt nodig hebben. Naar buiten,
de natuur in, weg van alle prikkels.
Het is te makkelijk om te zeggen, dat is nu eenmaal de
huidige tijd, onze kinderen spelen liever een game op de computer dan dat ze
buiten spelen. Ja duh….die van mij ook, die hoef ik echt niet naar buiten te
sturen met de boodschap “ga lekker buiten spelen” Bovendien is daar niemand
want iedereen zit bijna achter een game. Investeren is de sleutel, investeren in tijd,
aandacht, activiteiten. In ons geval investeren in een pony. Iets wat overigens
ook van mij een hele grote droom was, als klein meisje al. Helaas niet haalbaar
voor mijn ouders en heel lang had ik
diezelfde overtuiging. Tot ik zag wat het deed bij mijn oudste, de nabijheid
van paarden. Door andere keuzes te maken hebben we ruimte gecreëerd voor een
pony en daarmee begon ook uiteindelijk mijn missie….
Het begon met het lezen van het boek, jaren geleden al “The
Horse Boy” maar ook ik heb tijd nodig gehad om te wennen aan het nieuwe
toekomstbeeld wat ongewild voor mij en mijn gezin was bepaald. Lang hebben we
de oplossing gezocht in de “reguliere” hulpverlening, therapieën, ambulante
begeleiding….. van alles om de kinderen te laten passen in de maatschappij. Alles
gericht om de kinderen te veranderen omdat de maatschappij dat niet doet, wil,
kan….? Achteraf realiseer ik mij dat er nooit is geprobeerd naar de kinderen te
luisteren, te vragen wat ze nodig hadden te proberen hen tegemoet te komen. Ik herinner
me nog de zorgboerderij waar ik de oudste moest
achterlaten en waar ik zijn vingers een voor een van het
autoportier moest lostrekken omdat hij echt niet wilde. Maar de hulpverlening
was van mening dat ik tot rust moest komen dus dat het beter was als hij daar
naartoe ging. Beter voor wie? De dagen erna waren echt niet ontspannen en de
dagen ervoor ook niet. En als je dan besluit dat je dit niet wilt voor je kind
dan ben je eigenwijs en sta je niet open voor hulp….
Gelukkig is er altijd hulp, juist op het moment dat je
het niet meer verwacht. Hij kon door een verandering in de zorgwet in 2015 toch
naar een zorgboerderij waar ze zich voor 100% richten op kinderen met autisme,
individuele begeleiding en heldere doelen. Eindelijk zag ik mijn kind tot rust
komen. Daarvoor moest hij helaas wel eerst 2 basisscholen verslijten,
overbelast thuiszitten en uiteindelijk op een school terecht komen die
weliswaar goed voor hem was maar waar hij zich nooit echt heeft thuis gevoeld.
Eindelijk, na de diagnose in 2011 hadden we dus de rust
gevonden die hij nodig had en had ik de rust gevonden die ik nodig had om te
zien en voelen wat mijn rol en aandeel was in dit geheel. Waar mijn
prioriteiten lagen en hoe ik zelf invloed had op de dingen die gebeurde. Ik had een keuze, wat ga ik hiermee doen?
Accepteer ik wat er is of ga ik verschil maken en kijken wat er mogelijk is? En
hoe ga ik dat dan doen, wat kan ik doen?
Stoppen met werken is niet de oplossing, dat is niet het
voorbeeld wat ik wil zijn voor mijn kinderen. Doen waar je hart ligt, loslaten
van je ego en betekenisvol werk doen wel.
Dat is mijn missie, daar wil ik het verschil maken. Ik weet dat ik het
kan, voel dat het binnen handbereik is om zowel mijn eigen kinderen als anderen
te mogen helpen. Dus ben ik begonnen, met de opleiding “The Horse Boy Method”
Je zou het boek zeker moeten lezen maar heel kort uitgelegd in mijn woorden: “Door
de beweging van paarden de mogelijkheid scheppen om tot leren, communiceren en
ontwikkelen te komen”. Dat is wat ik ga doen, voor mijn kinderen maar vooral
ook voor de kinderen van de ouders die net als ik een paar jaar geleden voor
een dichte deur stonden die niet open wilde. Totaal vastgelopen in de huidige
maatschappij en zo onbegrepen…
Ik heb een heel ambitieus plan en ik weet dat veel mensen
me zullen uitlachen of denken, ja, dat wil ik ook wel. Nou doe maar dan! Want
als ik het kan, kan jij het ook, als het echt is wat je wilt. Laat je niet
weerhouden door (het gebrek aan) geld, door aardse problemen maar geloof dat
het kan! Ik geloof dat het kan, ik wil dat het lukt en ik ga bewijzen dat als
je iets heel graag wilt, niet voor persoonlijk gewin, dat het binnen handbereik
is.
Paarden en autisme lopen als een rode draad door mijn
leven. Ik heb alle kanten ervan meegemaakt. Ik heb op de stoel gezeten van de
betweter die dacht “Pff…lastig kind, alles draait om haar. Ze moet eens een
schop onder d’r kont krijgen”. Ik was toen denk ik 26 jaar en dacht dit over
mijn nichtje die (toen nog niet gediagnosticeerd) Asperger heeft. Overigens een
geweldige jonge vrouw inmiddels met nog steeds Asperger maar ook heel veel lef,
moed en doorzettingsvermogen. En ook nog steeds met een kort lontje, onredelijk
gedrag en lastige momenten. Ze is wie ze is en dat is ok.
Ik was 30 toen ik, niet meer verwacht, voor de eerste
keer zwanger werd en na 9 maanden moeder van een mooi jongetje. We waren in de
wolken en namen de slapeloze nachten en de rusteloosheid van hem voor lief,
wisten wij veel…. Al heel snel volgende zijn broertje en hadden we ons eigen,
drukke gezin. Twee jongens zo dicht op elkaar gaf uitdagingen maar de problemen
werden groot toen de oudste naar school ging. Na anderhalf jaar had hij zijn
eerste school versleten en de diagnose Asperger gekregen. Mijn “beloning” voor wat ik vroeger dacht over
mijn nichtje.
Ik kan heel veel vertellen over wat er toen allemaal
gebeurde, welke wegen we hebben bewandeld, adviezen hebben gekregen, in welke
valkuilen we zijn gestapt en welke wanhoop we hebben gevoeld. Maar dat doe ik
niet, ik vertel liever over de mooie momenten, de kennis die we hebben opgedaan
en de mensen en dingen die hierdoor op ons pad zijn gekomen. Want de diagnose
autisme is niet het eindstation, het is het begin van een pad vol hobbels en
kuilen in een geweldig mooie omgeving zolang je daar af en toe maar naar kijkt.
Dit pad heeft me nu gebracht bij de overtuiging dat ik
iets voor anderen kan betekenen zonder mijn eigen gezin tekort te doen, want
dat is de eeuwig durende innerlijke strijd die ik voer met mezelf: het gevoel
van tekortschieten op alle fronten en ik weet nu dat dit komt omdat ik niet doe
wat ik echt wil en waarmee ik echt een verschil kan maken.
Mijn missie:
Samen met
mijn gezin wonen en werken op een plek die zo mooi is en waar zo’n goede sfeer
hangt dat groei hier mogelijk is. Ik heb hem al gevonden maar beschik niet over
de middelen om het te kopen. Op deze plek met eeuwenoude bomen en begroeiing,
ruimte en rust zullen veel dieren zijn die daar in vrijheid kunnen lopen en
tegelijk toegankelijk zijn voor kinderen. Er zullen veel natuurlijke
speelmaterialen zijn en het is er 100% veilig. De kinderen die hier komen
vinden rust, ruimte en horen geen nee. Ze mogen hier zichzelf vinden en worden
daarin niet beperkt.
Voor de
gezinnen met kinderen met autisme bied ik daar “The Horse Boy Method” aan. Deze
gezinnen gaan ervaren dat het anders kan, dat er groei mogelijk is en dat ze
aan het begin van een uitdagend pad in een mooie omgeving staan. Ze ervaren dat
ze zich niet meer hoeven te focussen op het pad maar kunnen genieten van de
omgeving.
Om deze missie te kunnen beginnen heb ik hulp nodig omdat
ik dat nooit zelf kan bekostigen. Het enige wat ik kan investeren is mijzelf
(en mijn huis maar dat is niet zoveel waard) 100% inzet en motivatie. Daarom
start ik met crowdfunding want naast de locatie heb ik ook diverse materialen
nodig, geschikt(e) paard(en), harnachement etc. Het hoeft niet alleen in geld
te zijn, ik kom net zo graag in contact met mensen die willen doneren in de
vorm van goederen, dieren, locatie etc.
Ik moet ergens beginnen en dat doe ik zo. Alles wat er
aan schenkingen binnenkomt zal ten gunste zijn aan de hulp aan kinderen met autisme.
Ik geloof erin en ik hoop dat jij er ook in gelooft want alleen dan kunnen er
mooie dingen gebeuren.
Noem me opportunistisch, noem me gek, noem me een dromer
het is allemaal ok. Je zult alleen nooit kunnen zeggen dat ik geen lef, geen
doorzettingsvermogen en geen geloof heb, want ik geloof er in, mijn gezin
gelooft erin en als jij dit verhaal tot het einde hebt gelezen hoop ik dat jij
er ook in gelooft. Nog meer hoop ik dan dat je me wilt helpen en dat je
doneert, in welke vorm dan ook: Geld, ideeën, goederen, locatie alles is welkom.
Dank je wel voor je tijd, het kostbaarste geschenk wat
iemand kan geven.
Liefs, Marielle
