Tijd gaat snel en staat stil

Gekke titel eigenlijk, aan de ene kant gaat de tijd snel, het loopt alweer tegen het einde van februari. Aan de andere kant staat de tijd stil. Ik wil vooruit maar het lijkt wel of ik bij elke 3 stappen vooruit er weer 2 achteruit wordt geduwd. Voor iemand met mijn ongeduld een beproeving...
Inmiddels weet ik wel dat ik dan waarschijnlijk te snel wil en dat er iets anders is waar ik eerst aandacht aan moet geven. Kortom mijn hoofd en gevoel zijn weer eens in conflict. Ik wéét wel dat ik naar mijn gevoel moet luisteren maar in mijn hoofd weet ik zo goed wat ik wil én wat de oplossing is voor de uitdagingen van de afgelopen weken.

Daarom is het ook weer even wat stiller geweest, geen energie om te schrijven, niets wat ik de moeite waard vond om te delen. Stil verdriet om de uitdagingen van de oudste...oh wat gun ik hem iets anders. Hij is zelf echter zijn grootste vijand op dit moment en ik weet dat ik niet anders kan dan hem zijn eigen fouten laten maken maar oh wat is dat moeilijk.

Binnenkort verhuist Cas naar Alphen. Liever zou ik zelf verhuizen maar goed we moeten ergens beginnen toch. Zo is hij in ieder geval vast in de buurt en als het zo moet zijn verhuizen wij ook nog naar die ene bijzondere plek. Dan krijg ik alle tijd om mijn jongens en zoveel andere kinderen op weg te helpen. Want dat is nog steeds mijn doel, mijn wens, mijn droom.

Alweer even geleden schreef ik dit gedicht, laatst zat het weer in mijn hoofd toen ik wakker werd, misschien nodig om weer eens te delen:

Ik raap de scherven bij elkaar

en droog je stille tranen

terwijl de mijne blijven stromen

uit een moe gestreden hart

Voorzichtig lijm ik je vertrouwen

en geef het aan je terug

Vol barsten, deuken en met gaten

maar ook met liefde, hoop, geluk

Als de wereld eens zou kijken

naar de jongen die ik zie

Zal jouw vertrouwen dan nog werken

durf jij je dan te laten zien

Tot dan lijm ik de scherven

en geef je alles wat ik heb

Vol trots zal ik je volgen

op de jouw gekozen weg

Binnenkort meer want er zijn nog wel wat leuke nieuwtjes in het vooruitzicht!

Bedankt voor het lezen en delen wordt nog steeds op prijs gesteld.

Merci

Soms heb ik gewoon even de behoefte aan......niks. Even niet nadenken, niets moeten, niets doen. Even alleen maar zijn. Met een drukke baan, een druk gezin en dito beestenboel gebeurt dat eigenlijk nooit. Dan is het de kunst om te genieten van kleine momentjes. En accepteren dat niet alles zo snel gaat als ik zo heel graag zou willen. Er zijn nu eenmaal ook nog andere zaken die mijn aandacht nodig hebben dus wordt mijn geduld weer op de proef gesteld. En juist als ik dan denk dat er niks gebeurt gebeurt er juist iets moois....
Twee jongens die samen voor mij even naar de supermarkt gaan en met hun handen achter hun rug thuiskomen. Big smile en dan krijg ik zomaar een dikke knuffel en een doos Merci. "omdat je zo'n lieve moeder bent".
Heel even denk ik dan aan alle tranen, frustraties en wanhoop waar we als gezin mee geconfronteerd zijn en met een ontzettend trots gevoel kijk ik naar die 2 knappe koppies. Wij komen er wel!

En dát, precies dat gevoel wil ik aan alle kinderen en ouders meegeven die dat gevoel nog niet hebben. Helpen om op een andere manier te kijken en om te gaan met elkaar. Geduldig te zijn (geloof me de mensen die mij kennen weten dat geduld hebben niet mijn sterkste kant is) en open te staan voor andere manieren. Niet het "probleem" willen oplossen maar te kunnen en durven genieten van hun mooie kinderen.

Merci voor alle mensen die ik ben tegengekomen op mijn pad en mij helpen en geholpen hebben zover te komen.
Merci dat ik moeder mag zijn van deze 2 geweldige kinderen
Merci dat je mijn blog weer hebt gelezen wat voor mij betekent dat ook jij gelooft in mijn droom.

"liefde moet je delen om te vermenigvuldigen"