Soms heb ik gewoon even de behoefte aan......niks. Even niet nadenken, niets moeten, niets doen. Even alleen maar zijn. Met een drukke baan, een druk gezin en dito beestenboel gebeurt dat eigenlijk nooit. Dan is het de kunst om te genieten van kleine momentjes. En accepteren dat niet alles zo snel gaat als ik zo heel graag zou willen. Er zijn nu eenmaal ook nog andere zaken die mijn aandacht nodig hebben dus wordt mijn geduld weer op de proef gesteld. En juist als ik dan denk dat er niks gebeurt gebeurt er juist iets moois....
Twee jongens die samen voor mij even naar de supermarkt gaan en met hun handen achter hun rug thuiskomen. Big smile en dan krijg ik zomaar een dikke knuffel en een doos Merci. "omdat je zo'n lieve moeder bent".
Heel even denk ik dan aan alle tranen, frustraties en wanhoop waar we als gezin mee geconfronteerd zijn en met een ontzettend trots gevoel kijk ik naar die 2 knappe koppies. Wij komen er wel!
En dát, precies dat gevoel wil ik aan alle kinderen en ouders meegeven die dat gevoel nog niet hebben. Helpen om op een andere manier te kijken en om te gaan met elkaar. Geduldig te zijn (geloof me de mensen die mij kennen weten dat geduld hebben niet mijn sterkste kant is) en open te staan voor andere manieren. Niet het "probleem" willen oplossen maar te kunnen en durven genieten van hun mooie kinderen.
Merci voor alle mensen die ik ben tegengekomen op mijn pad en mij helpen en geholpen hebben zover te komen.
Merci dat ik moeder mag zijn van deze 2 geweldige kinderen
Merci dat je mijn blog weer hebt gelezen wat voor mij betekent dat ook jij gelooft in mijn droom.
"liefde moet je delen om te vermenigvuldigen"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten