Inmiddels weet ik wel dat ik dan waarschijnlijk te snel wil en dat er iets anders is waar ik eerst aandacht aan moet geven. Kortom mijn hoofd en gevoel zijn weer eens in conflict. Ik wéét wel dat ik naar mijn gevoel moet luisteren maar in mijn hoofd weet ik zo goed wat ik wil én wat de oplossing is voor de uitdagingen van de afgelopen weken.
Daarom is het ook weer even wat stiller geweest, geen energie om te schrijven, niets wat ik de moeite waard vond om te delen. Stil verdriet om de uitdagingen van de oudste...oh wat gun ik hem iets anders. Hij is zelf echter zijn grootste vijand op dit moment en ik weet dat ik niet anders kan dan hem zijn eigen fouten laten maken maar oh wat is dat moeilijk.
Binnenkort verhuist Cas naar Alphen. Liever zou ik zelf verhuizen maar goed we moeten ergens beginnen toch. Zo is hij in ieder geval vast in de buurt en als het zo moet zijn verhuizen wij ook nog naar die ene bijzondere plek. Dan krijg ik alle tijd om mijn jongens en zoveel andere kinderen op weg te helpen. Want dat is nog steeds mijn doel, mijn wens, mijn droom.
Alweer even geleden schreef ik dit gedicht, laatst zat het weer in mijn hoofd toen ik wakker werd, misschien nodig om weer eens te delen:
Ik raap de scherven bij elkaar
en droog je stille tranen
terwijl de mijne blijven stromen
uit een moe gestreden hart
Voorzichtig lijm ik je vertrouwen
en geef het aan je terug
Vol barsten, deuken en met gaten
maar ook met liefde, hoop, geluk
Als de wereld eens zou kijken
naar de jongen die ik zie
Zal jouw vertrouwen dan nog werken
durf jij je dan te laten zien
Tot dan lijm ik de scherven
en geef je alles wat ik heb
Vol trots zal ik je volgen
op de jouw gekozen weg
Binnenkort meer want er zijn nog wel wat leuke nieuwtjes in het vooruitzicht!
Bedankt voor het lezen en delen wordt nog steeds op prijs gesteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten