vrijdag 31 januari 2020

Eerste blog van 2020

2020, de eerste maand zit er bijna weer op. Mijn goede voornemen om weer vaker iets te posten is nog niet echt gelukt. Ik ben ook van mening dat een post iets moet betekenen, iets met je doen en niet "omdat het zo hoort"

Dat is op dit moment ook echt wel mijn ding "omdat het zo hoort" Wat hoort zo? En wie bepaalt dat dan?

Gisteravond een klein drama met de jongste, hij liet een ijzeren dumpbell op zijn teen vallen. Brullen, een dikke blauwe teen, grote bloeduitstorting onder zijn nagel maar zover mijn "doktersoog" kan beoordelen niets gebroken. De hoe en waarom doet er niet toe maar het was in ieder geval aanleiding voor groot verdriet "Ik kan ook niks" "Alles gaat fout" "Ik doe nooit iets goed". Vervolgens werkelijk de halve nacht - tot 03.30u ik hem bij mij in bed heb gelegd - brullen, kermen, huilen. (houd nu al mijn hart vast als hij ooit iets breekt wat me overigens verbaasd dat nog nooit is gebeurd gezien zijn "onhandigheid")
Maar goed, uiteindelijk wordt het toch gewoon ochtend en moet er iets gebeuren, school of niet? Zoals ik al zei, een breuk zit er niet en mijn motto is altijd proberen. Ging niet vanzelf en had best wat overredingskracht van mijn kant nodig maar hij is gegaan. En aangezien ik zojuist een appje kreeg dat hij misschien toch wel gewoon mee wil naar het uitje van de ponyclub vanavond denk ik dat mijn gevoel juist was.

Maar dan, er was er natuurlijk nog een thuis die het wel een goed idee had gevonden als we ons samen hadden ziek gebeld, dan zou hij wel voor zijn broertje zorgen. Eigenlijk had ik deze ongebruikelijke broederliefde moeten koesteren, ware het niet dat ik weet dat de praktijk toch iets anders zal zijn. Echter kon ik wel aan alles merken, niet alleen vanochtend maar al de hele week, dat de emmer meer dan vol zit. Zijn na de Kerstvakantie hervonden motivatie voor school en de docenten neemt weer zienderogen af net als zijn cijfers die weer een duik nemen. Niet omdat hij zijn best niet doet maar omdat het gewoon zoveel vraagt van hem.

En daar komt dan het conflict met mijzelf. Ook hem heb ik naar school gestuurd. Omdat thuisblijven nu eenmaal niet mag. Niet mag van de leerplicht, omdat het nu eenmaal zo hoort, omdat je gewoon naar school moet....
Ik merk dat ik steeds vaker mijn gevoel negeer en doe "wat er hoort" terwijl het niet ok voelt. Ik had hem graag thuisgehouden vandaag omdat ik kon merken aan alles dat hij het nodig had. Ik heb het niet gedaan. Waarom niet?

Deze week kreeg ik een e-mail, maakt niet zoveel uit van wie en waarom maar het voelde wel alsof ik tekort schoot als ouder. Dat ik niet genoeg grenzen aangaf en dat ik mijn kinderen beter moest aangeven dat niet alles wat je wil ook kan.  Daar heb ik van wakker gelegen, kritiek. Iets waar ik nog steeds slecht mee kan dealen als het onterecht voelt. Misschien ziet het er voor de buitenwereld niet zo uit maar ik probeer juist mijn kinderen duidelijk te maken dat het leven bestaat uit het maken van keuzes, luisteren naar je gevoel, in durven gaan tegen de stroming, op komen voor jezelf. En natuurlijk is het nooit mijn bedoeling om daar iemand mee te benadelen. Ik volgde op dat moment mijn gevoel en dat pakte dus anders uit dan ik zag aankomen.

Wat ik met deze blog wil zeggen is dat ik steeds meer te maken krijg met kinderen en situaties die anders zijn dan dat "het hoort" die iets anders vragen dan "omdat het nu eenmaal moet" . En steeds vaker merk ik dat we daar in onze maatschappij gewoon niks mee kunnen. We moeten ons nu eenmaal aan regels houden, in het grote belang denken en vooral ruim van te voren plannen zodat we weten waar we aan toe zijn. Maar wat nu goed lijkt om volgende week te doen kan volgende week ineens anders zijn en niet meer goed voelen. Moeten we dat dan negeren?

Ik vind het een lastig onderwerp. Mijn gevoel staat haaks op mijn verstand die weet "hoe het hoort". Vanochtend heb ik de jongste naar school gestuurd met de overtuiging dat hij, om te geloven in zichzelf, zijn grenzen op moet zoeken en soms letterlijk en figuurlijk door de pijn heen moet gaan. Vanochtend heb ik de oudste naar school gestuurd met buikpijn. Met het gevoel dat ik iets van hem verwacht dat op dit moment teveel is maar dat er niemand is die het ziet....

Toen ik in november mijn werk opgaf omdat de situatie onhoudbaar was heb ik geluisterd naar mijn gevoel en dat voelde en voelt goed, ondanks de kritiek "goedbedoelde" adviezen en onzekerheid. Nu weet ik dat het mijn tijd is om met mijn kennis en ervaring andere mensen en vooral ook kinderen te helpen. (www.helpfulhorse.nl) Ondertussen dwalen mijn gedachten steeds naar mijn eigen 2 bijzondere kinderen. De jongste die vandaag zichzelf overwonnen heeft, de oudste die vandaag teveel van zichzelf gegeven heeft.....Ik heb wel gedaan "wat hoort" maar niet geluisterd naar mijn gevoel