Wat maakt het toch dat mensen elkaar denken te moeten (ver)oordelen? Je hebt toch geen idee wat er echt speelt bij iemand? Je mag best een mening hebben, maar is het nu echt nodig om die - uiteraard achter iemand zijn rug om - te delen? Ik verbaas me altijd over de tijd en energie die mensen steken in het vormen van een mening over een ander. En over de tijd die ze gebruiken om daar dan weer met andere over te praten. Ik vind het bijzonder knap dat deze mensen vervolgens ook altijd de oplossing weten of weten hoe het anders zou moeten. Weet je wanneer ik echt blij zou worden? Als ze dat dan ook eens tegen mij zouden zeggen, ben ondertussen wel benieuwd.
Toch maak ik me over deze ontwikkelingen wel serieus zorgen. Geen enkel kind wordt geboren met een oordeel over een ander. Kinderen zijn direct, ja, soms hard tegen elkaar, dat ook, maar het oordelen, dat wordt gevoed door ons als ouders. En jee wat zijn we er goed in, in dat veroordelen, en ook onze kinderen, onze maatschappij wordt er steeds beter in en we blijven het maar voeden.
Nu is het ook niet zo makkelijk dat als je zelf ervan bewust bent en je dus niet (hardop) oordeelt dat je kinderen dat dan ook automatisch niet doen. Nee onze kinderen worden niet alleen beïnvloed door wat wij als ouders zeggen maar ook door wat ze horen op straat, op school, bij andere thuis. Je moet dus bewust het gesprek over (ver)oordelen aangaan. Wat je aandacht geeft groeit en dat is in dit geval meer dan waar maar kan ook in je voordeel werken. Ik vraag mijn kinderen altijd om hun mening over anderen niet hardop te uiten. Om na te denken wat ze zouden voelen als zoiets tegen hen gezegd werd en hoe ze zichzelf voelen als ze negatief over een ander praten. Voel je je dan beter? Hoe zou het anders kunnen? Nu is het zeker niet zo dat mijn kinderen dus niet oordelen, in tegendeel een van de mooie kenmerken van ASS is eerlijkheid en oprechtheid. Zonder verborgen bedoelingen en helaas ook vaak zonder gevoel. Als de oudste hardop zegt dat die mevrouw voor de kassa wel echt heel dik is wordt hij boos aangekeken. En eigenlijk is hij alleen maar eerlijk (ze was ook echt dik) Toch leg ik hem uit dat je dit best mag vinden maar niet hardop hoeft te zeggen. De mevrouw gaat zich er niet beter door voelen en wat heb jij eraan een ander slechter te laten voelen.....
Deze opmerking kwam nog vanuit een kinderlijke, oprechte onschuld, wij volwassenen lijken er meer genoegen in te scheppen om te praten over wat andere allemaal fout doen, over hoe slecht andere ouders zijn in het opvoeden of hoe belachelijk het is dat ouders niet reageren als een kind al vloekend en tierend over het voetbalveld gaat....
Nu begeef ik me weer op glad ijs want inmiddels heb ik gemerkt dat ook kritisch zijn niet wordt gewaardeerd en je gevoel uiten persoonlijk wordt opgevat. Jammer dat er zo op wordt gereageerd in plaats van er lering uit te trekken. Hoe had het anders gekund? Is deze kritiek terecht?
Ook hier is het weer veel makkelijker om achter iemands rug om dit te veroordelen zonder beide kanten van het verhaal te hebben gehoord. Om te denken dat je weet hoe het zit en dus ook te kunnen oordelen.
Mijn reacties nu zijn het gevolg van een lang proces, van vallen en opstaan, van veel frustraties, verdriet, onmacht. Van het worstelen met mijn gevoelens, die van mijn kinderen en die van de maatschappij. Ik ben wie ik ben en ik ben er trots op. Ik kies voor geluk en als het even kan neem ik daar graag iedereen in mee. Gelukkig zijn is een keuze. Waar kies jij voor?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten