vrijdag 1 juni 2018

Wie zijn wij?

Misschien moet ik eerst iets meer vertellen over ons mooie gezinnetje en hoe ik hier zo ben beland.
Zal het proberen kort te houden maar pfff...als ik erover nadenk is de weg wel heel lang geweest om te komen waar we nu zijn.

Ik heb een droom, nog steeds die ene hele grote droom en die droom wil ik leven. Als stadmeisje geboren woon ik inmiddels al ruim 20 jaar in een mooi dorp op het platteland. Toen ik hier net woonde, ik was amper 20 jaar, wist ik één ding zeker, werken wil ik hier niet, ik wil kunnen groeien, carrière maken, iets betekenen....
En dat heb ik gedaan. Ik heb veel gewerkt, hard gewerkt, mooie dingen gezien en meegemaakt, veel mensen leren kennen. Ik ben blijven leren, heb me ontwikkeld en bij iedere werkgever die ik had werd ik gewaardeerd en geprezen om mijn werklust, loyaliteit en gedrevenheid. En ondertussen kreeg ik ook een gezinnetje, 2 mooie jongens werden kort na elkaar geboren een compleet en gelukkig plaatje, toch?

Het onverwachte moederschap - er werd ons verteld dat een spontane zwangerschap voor ons uitgesloten was - overviel ons. Overviel ons in die zin dat we het zagen als een groot geschenk, dat wat de knappe doktoren als onmogelijk hadden gezien werd ons spontaan in de schoot geworpen, letterlijk en figuurlijk. Wat een geluk, wat een rijkdom en dat die rijkdom ons nog geen 6 maanden later weer ten deel viel was natuurlijk helemaal geweldig. Als kersverse ouders wisten wij natuurlijk niet wat "normaal" was en met veel geduld en ook vaak met wanhoop hebben we de eerste maanden een vaak ontroostbaar jongetje geprobeerd in slaap te krijgen, in ieder geval iets langer dan 3 uur achter elkaar. En eigenlijk pas met de komst van onze 2e begrepen we dat 3 uur slaap echter elkaar niet "normaal" was. Terwijl zijn jongere broertje heerlijk sliep was de oudste schijnbaar altijd ongelukkig. Maar hé...ons hoorde je niet klagen, dit was toch wat we wilde en wat we tegen alle verwachtingen in zomaar hadden gekregen. Dit was het pad wat we wilde bewandelen zelfs toen ons werd gezegd dat het onmogelijk was dus nu dit pad zich aandiende gingen we er zeker overheen.

Makkelijk...? Nee, maar wat zijn we erdoor gegroeid en wat hebben we er veel van geleerd. Prioriteiten stellen bijvoorbeeld, en mensenkennis, héél veel. Hoe hard de maatschappij is en hoe "oneerlijk" het soms is als je een "onzichtbare" beperking hebt. Beperking vind ik trouwens een naar woord, voor mij is het geen beperking maar juist een toevoeging. De kunst om de details te zien, de kracht om eerlijk te zijn. Het lef om zwart / wit te zijn in een grijze wereld. Los te komen van een labeltje en te zijn wie je bent.

Dat zijn wij dus, een mooi gezin met 2 geweldige jongens die net buiten de lijntjes kleuren maar jee.....wat kleuren zij de wereld mooi.

Morgen zal ik je wat meer vertellen over mijn droom, maar nu weet je vast dat het niet een droom voor mij is en mijn droom is inmiddels al lang ONZE droom.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten